بازی را از کجا شروع کنیم؟

یک بازی، حالا هرچه که می‌خواهد باشد، باید از یک جایی شروع شود! منظورم این است که بازی در یک وضعیتی (که طراح مشخص می‌کند) شروع می‌شود، وضعیتی که بسیار تاثیرگذار است و اگر خوب طراحی شود می‌تواند بازیکن را در تور لذت بردن بیندازد و اگر بد طراحی شود باعث می‌شود بازیکن نیمی از بازی را در گیجی و سرگردانی سپری کند.

مثلا در یک بازی که فقط از یک دسته کارت تشکیل شده، ممکن است وضعیت شروع آن این باشد که کل کارت‌ها را بر بزنید و وسط میز بگذارید (زیرخاکی) یا ممکن است اینطور باشد که بازیکن‌ها با تعداد مشخصی کارت در دست بازی را شروع کنند (لوت). هر کدام از این انتخاب‌ها تاثیر ویژه‌ای در حس و حال و تجربه‌ی بازی دارند. برای اینکه بتوانید در این مورد (اینکه بازی برای بازیکنان از کجا شروع بشود) تصمیمی بگیرید پیشنهاد می‌کنم این موارد را حتما مد نظر قرار دهید:

شروع بازی نباید تکراری و حوصله‌سربر باشد!

اینکه بازی را از «کجای بازی»شروع می‌کنید اهمیت بسیار بالایی دارد. برای این کار باید روند بازی را مد نظر قرار دهید، مثلا در مورد لوت می‌شود: بازیکنان کارت می‌کشند و کاروان بازی می‌کنند و با راهزن به کاروان خود و بقیه حمله می‌برند و با استفاده به موقع از سردسته بیشترین سکه را کسب می‌کنند. حالا برای اینکه ببینید بازی از کجا قرار است شروع شود باید این زنجیر را از جایی ببرید. در وضعیت فعلی، لوت بعد از «بازیکنان کارت می‌کشند» شروع می‌شود (همه با ۶ کارت در دست بازی را آغاز می‌کنند). اما اگر قبل از آن (بدون هیچ کارتی در دست) شروع شود چه اتفاقی می‌افتد؟ قاعدتا چند نوبت اول تمام بازیکنان صرف کارت کشیدن خواهد شد، چون بدون کارت هیچ‌کدام ازمراحل بعدی قابل انجام نیستند. پس بهتر است حوصله‌ی بازیکنان را با کارت کشیدن الکی برای چند نوبت سر نبریم و به جایش آن‌ها را در موقعیت انتخاب قرار دهیم و تعدادی کارت به دستشان بدهیم.

اما چگونه متوجه تکراری بودن شروع بازی بشویم ؟ کافی است در پلی‌تست‌ها و بازی‌های آزمایشی خود به این نکته توجه کنید که آیا بازیکنان همیشه یک جور بازی را شروع می‌کنند؟ اگر پاسخ مثبت است، آن وضعیت یکنواخت و بی‌تغییر را ببرید و جدا کنید و به دل چیدمان بازی بیندازید و بازی را از بعد از آن شروع کنید. مثلا اگر در بازی شما بازیکنان همیشه چند نوبت اول را صرف حرکت کردن از نقطه‌ی آغاز نقشه تا اولین جاییکه منبع می‌دهد می‌کنند، خب بازی را از همانجا شروع کنید! به طور خلاصه می‌توان گفت که اگر بازیکنان در شروع بازی برای کاری که انجام می‌دهند تصمیم نمی‌گیرند پس در واقع دارند همان کار ستاپ را انجام می‌دهند که اصلا خوشایند نیست.

تصمیمات در شروع بازی نباید حیاتی و غیرقابل بازگشت باشند!

بسیار خب، پس قرار شد همیشه بازیکنان بازی را درشرایطی که بتوانند تصمیمی بگیرند آغاز کنند، و نه شرایطی که مثل یک ربات قرار باشد کاری تکراری را انجام دهند. اما میزان عمق این تصمیمات چقدر باید باشد؟ مثلا در یک بازی سنگین، اگر بازیکنان در ابتدای بازی مجبور به انتخاب تاثیرگذار باشند اتفاقا بهتر است آنها را از همان ابتدا در دهان شیر نیندازید و تصمیمات سخت را از ابتدا به آنها نسپرید. چون قاعدتا بازیکن حرفه‌ای‌تر تصمیمات بهتری می‌گیرد و بازیکن تازه‌وارد ازهمان شروع بازی عقب می‌افتد و لذت بردن از بازی برایش سخت می‌شود. پس اینکه بازیکنان با چه سطح از تصمیم‌گیری بازی را شروع می‌کنند هم به همان اندازه‌ی مورد قبل مهم است. برای تصمیم گیری در این مورد باید به سبک بازی و مخاطب هدف آن نگاه کنید. در یک پارتی گیم که هدف اصلی‌اش دورهم جمع کردن افراد متنوعی که شاید تا کنون تجربه‌ی بازی نداشته‌اند می‌باشد، شروع بازی به هیچ‌وجه نباید حس نابلدی و عقب ماندن به بازیکن بدهد. ولی در یک بازی سنگین این کار تا حدودی جایز است به شرطی که سختی انتخاب، بازی بازیکن را تا پایان بازی تحت‌الشعاع قرار ندهد.

میزان تاثیر شروع بازی بر زمان بازی!

لحظه‌ی آغاز یک بازی می‌تواند بر روی زمان بازی تاثیر بگذارد. تصور کنید لوت به جای ۶ کارت با ۲ کارت در دست شروع می‌شد. در عین اینکه تصمیم‌گیری برای بازیکنان در شروع بازی احتمالا ساده‌تر می‌شود اما این مساله باعث طولانی‌تر شدن بازی خواهدشد. مثلا در یک بازی ۴ نفره، هر بازیکن باید ۴ کارت بیشتر بکشد تا بازی تمام شود، که می‌شود ۱۶ نوبت که اگر هر نوبت را ۲۰ ثانیه تصور کنیم چیزی حدود ۵ دقیقه به زمان بازی اضافه می‌شود که برای یک بازی که قرار است زمانش کلا ۲۰ دقیقه باشد زیاد است! از آن طرف بیایید تصور کنیم که بازی با ۱۰ کارت شروع شود، در این حالت برعکس می‌شود و بازی زیادی کوتاه می‌شود. البته توجه داشته باشید که شروع بازی گاهی بر کل زمان بازی اثر میگذارد و گاهی فقط بر یک راند بازی (که پدیده‌ی مرسومی است و گاها راند اول بازی کمی کوتاه‌تر از باقی راندهای بازی است).

تطابق شروع بازی با تجربه‌ی مد نظر طراح

شروع بازی مانند پا گذاشتن به ساحل یک تجربه است و اولین جای پایی که از بازیکن در آن باقی می‌ماند باید نسخه‌ی فشرده‌شده و ساده‌شده‌ی کل تجربه‌ای باشد که تا پایان بازی در انتظارش است. مثلا بیایید تصور کنیم که در بازی زیرخاکی بازیکنان هر کدام با ۴ کارت روی بانک خودشان بازی را شروع کنند. چقدر به نظرتان مدل تجربه‌ی بازی عوض خواهد شد؟ دیگر بازیکنان از همان ابتدا امکان استفاده از خنجر و طپانچه را خواهند داشت، یعنی بازی از چیزی که در حال حاضر هم هست بی‌رحمانه‌تر می‌شود. در واقع ناگهان لایه‌ی دیگری به تجربه‌ی بازی اضافه می‌شود که ممکن است در راستای هدف طراح باشد یا نباشد. پس همواره هدف از تجربه‌ی بازی و شیب لازم برای رسیدن به آن را مد نظر داشته باشید و به این فکر کنید که می‌خواهید بازیکن را از کجای تجربه به داخل دنیای بازی هل بدهید.

در این مقاله بیشتر قصد داشتم به اهمیت این موضوع در گیم دیزاین اشاره کنم. چرا که شروع یک بازی مثل شروع یک فیلم یا کتاب می‌تواند تاثیر فراوانی در تجربه‌ی بازیکن بگذارد. در پایان این را هم بگویم که شروع بازی، یکی از زیرشاخه‌های وضعیت بازی است، که یکی از مهم‌ترین نکته‌هایی است که یک طراح باید حین طراحی بازی به آن توجه کند و در مقاله‌های بعدی بیشتر به آن می‌پردازم.

اگر شما هم مشغول طراحی بازی هستید و دچار چالش «بازی باید از کجا شروع بشه» شده‌اید می‌توانید در بخش نظرات آن را با من و دیگر کاربران به اشتراک بگذارید.