پرتغال – لهستان... و بونانزا!

بعد از یه جلسه کاری سنگین درحال استراحت و گپ زدن با رفقا در کافه بودیم که گوشی زنگ خورد: «بیا بشینیم گیم بزنیم!» چی از این بهتر واقعا؟ چشم گردوندم در قفسه بازیهای کافه، به دنبال یه بازی سبک که تا ۶ نفر رو جوابگو باشه. جعبه زرد رنگ «بونانزا» نگاهم رو قاپید. یک بار بازی کرده بودم و به زعم خودم جزو شادابترین بازیهای موجود بود. از امیر آیین اجازه‌ای گرفتم و بازی رو زیر بغل زدم و از وسط حجم زیادی از اعتراض و بودی حالا! رد شدم و روانه شدم به سمت محل، که در میانه راه باز گوشی زنگ خورد: «يه آنتن هوایی هم بگیر!!»

همیشه مساله یک راه حل قطعی نداره!

وقتی که رسیدم علیرضا از تراس آویزان بود و مشغول چرخاندن آنتن! سالها بود همچین منظره‌ای به چشم ندیده بودم. برای اینکه بشنود داد زدم: پرتغال- لهستان اونقدرام مهم نیستا؟ وسط زمین و هوا معلق ماند و با حیرت گفت: مگه آلمان-ایتالیا نیس امشب؟؟ قبل از اینکه گردهمایی شبانه‌مان تلفات جانی بدهد، اول علیرضا را نجات دادیم و بعد چایی دم کردیم و میوه شستیم. حین صرف چای قرار شد اول بونانزا بازی کنیم و برای اینکه تلاشهای علیرضا بی ثمر نشده باشد فوتبال پرتغال- لهستان رو هم در پس زمینه دنبال کنیم. میز رو خلوت کردیم و پفک و چیپس و ماست و دیگر اقلام مخاطره آمیز برای بازی رو هم کنار گداشتیم و بازی رو روی میز پهن کردیم. بونانزا(Bohnanza) ، که یه بازی کارتیه خیلی مینیمال و جمع و جور از طراح معروف جناب روزنبرگه (خالق اگریکولا)، یکی از عجیب ترین و دور از ذهن‌ترین تمهای ممکن رو داره: کاشت دونه! قوانین ساده‌اند: هر بازیکن دو زمین برای کاشت دونه داره و در طول بازی مدام دونه‌های مختلف رو میکاره و بعد مدتی میفروشه. البته که بازی خاصیت دست جورکنی (Set Collection) داره و هرچه که تعداد بیشتری از یه دونه جمع کنی پول بیشتری گیرت میاد. و همینجاست که یکی از لذت بخش‌ترین قسمتهای بازی رقم میخوره، و اونم داد و ستده که در ادامه بیشتر توضیح میدم.

عقب افتادن لزوما به معنای باخت نیست!

هنوز ۲ دقیقه از فوتبال نگذشته بود که لهستان به گل رسید. لوانوفسکی دروازه پرتغال پرمدعا رو باز کرد. در حین همین لحظات بود که من هم کاملا در بونانزا احساس باخت میکردم! خودم رو کریستیانو رونالدویی میدیدم که که تکنیها و مهارتهاش در بازی تلف شده! اما اتفاقات طور دیگه ای رقم خورد. تونستم در بخش داد و ستد بازی عقب موندنمو جبران کنم. توی این بخش جریان این شکلی پیش میره که باید دوتا کارت رو کنی و یا خودت برشون داری یا بذاری به حراج! و نمیدونین که چه بلبشویی راه میفته سر حراجها… همه سعی میکنن دونه مورد نیازشون رو به هر قیمتی شده تهیه کنن و اینجاس که بازی میشه ترکیبی از رقابت، کل کل و احساس قدرت برای حراجگزار! خودمو جمع و جور کردم و حواسمو دادم به حراجیها… و تقریبا هم زمان با گل مساوی پرتغال بود که احساس کردم دوباره به بازی برگشتم!

اطلاعاتتو دسته بندی کن و تصمیم بگیر!

یکی از مکانیزمهای خیلی مهم بازی اینه که بازیکن نباید چیدمان کارتهای توی دستشو تغییر بده و در ابتدای نوبتش باید کارت رویی دستشو اجبارا بازی کنه. این قانون به خودی خود در بازی یه چالش درست درمون حساب میشه. طوری که هممون به این نتیجه رسیدیم که زمان زیادی رو صرف این میکنیم که «اگه زوری نبود که این کارتو بازی کنم چه کارها که نمیتونستم با بقیه کارتهام بکنم!» و خب نتیجه‌اش اتلاف وقت و تمرکز روی اصل بازی میشد. مثل رونالدو که ظاهرا در فشار ناشی از «رونالدو بودن»، نتونست دقیقه ۸۵ یکی از بهترین فرصتهای تیمش رو گل کنه. در جریان بونانزا، انگار بخشی از ما همچنان میخواست که قانون اصلی بازی (مبنی بر دست نزدن به چیدمان کارتهای توی دست) رو نقض کنه و این منجر به اشتباهات مکرر و عدم دقت روی بخشهای دیگه بازی میشد.

بازنده خوبی باش تا بازی بعد رو حرفه‌ای تر بازی کنی!

بونانزا مثل باقی بازیهای طراحی شده جناب روزنبرگ، سیستم امتیازگیری بسیار نزدیک و سفت و سختی داره. طوری که آخر بازی همه با یکی دو امتیاز اختلاف برنده و بازنده میشن. من نبردم. در واقع بازیمون به این شکل تمام شد که یه نفر ۱۱ امتیاز داشت (برنده) سه نفر (از جمله من) ۱۰ امتیاز، و دو نفر ۹ امتیاز! و برام جالب بود که از عملکرد خودم در بازی کاملا راضی بودم! حس لهستان بودن داشتم، که اون بازی رو در ضربات پنالتی باخت، ولی مشخصا باخت محترمانه و پرتلاشی بود و نوید برگشت قویتر این تیم در آینده رو میداد. بونانزا مثل فوتباله…تلاش شدیدی حین بازی میکنی که نتیجه بگیری، که کارتی که میخای رو توی حراجی بگیری، که رقبات و داراییشون رو بسنجی، که تغییر تاکتیک بدی که… ولی در نهایت، به احتمال زیاد، باید باختتو با غرور بپذیری.