رشد اخلاق با بازی‌های رومیزی

مقدمه

چند وقت پیش یکی از دوستان برام مقاله‌ای از سایت Quartz فرستاد که تیتر جالبی داشت

Playing board games can make you a nicer person with better relationships نوشته Annaliese Griffin.

می‌دونم همه کسانی که به بازی‌های رومیزی علاقه‌مند شدن تا حدی به این موضوع پی بردن و در حقیقت بن‌مایه اعتقاد همه ماها همینه که با دور هم نشستن دور یک میز و بازی کردن می‌تونیم به اهداف خیلی بزرگتری برسیم. به هر حال احساس می‌کنم ترجمه کردن این مقاله می‌تونه جالب باشه. اما در نظر داشته باشین که من مترجم نیستم و اگه در حق مطلب نامردی شد پیشاپیش عذرخواهی می‌کنم. نکته بعدی اینه که مقاله مال روزهای بعد از نمایشگاه Gen Con هست. بیشتر به این مقاله به عنوان چیزی که می‌شه برای کسانی که دوست دارین با فواید بازی‌های رومیزی آشناشون کنین بفرستین. در نهایت دم سپهر هم گرم که این مقاله رو برای من فرستاد.

با بازی‌های رومیزی آدم‌های مهربان‌تری می‌شین و کیفیت روابطتون بالاتر می‌ره.

نوشته Annaliese Griffin

منبع Quartz

می‌شه گفت دایره اطرافیانم پر از آدم‌های نرد و خوره‌ست. در سال‌های گذشته ساعات زیادی رو با جدیت تمام پای بازی Settlers of Catan نشستم. یکی از نزدیک‌ترین دوستانم عضو گروهیه که بیش از ۲۰ ساله دور هم جمع می‌شن و Magic: The Gathering بازی می‌کنن. ولی اخیرا با قدیمی‌ترین، بزرگترین و گرم‌ترین دورهمی خوره‌های بازی آشنا شدم: Gen Con همایش بازی‌ای که تابستون هر سال در ایندیاناپولیس برگزار می‌شه.

در همایش Gen Con از بازی آنلاین، لباس‌های مبدل پوشیدن، نمایش عروسکی، فستیوال فیلم – در موضوع عملی تخیلی، فانتژی، ژانر وحشت و انیمه – تا هر فعالیت خوره‌بازی نامربوط به بازی‌ای مثل قلاب‌بافی و رقص شکم و کلاس‌های شمشیر زنی وجود داره. ولی در حقیقت این یک نمایشگاه برای کسانیه که عاشق بازی‌های رومیزی هستن. این نمایشگاه اولین بار در سال ۱۹۶۸ توسط Gary Gygax، طراح بازی Dungeons and Dragons برگزار شد و تمرکزش روی بازی کردن بود، حالا از بازی‌هایی که می‌تونین با بچه‌هاتون بازی کنین گرفته تا خوره‌بازی‌هایی که تو ذهنتون شکل گرفته. نسخه خیلی خیلی بزرگ بازی‌های پر طرفدار همیشه جزیی از این نمایشگاه بوده، از بازی‌های کلاسیکی مثل Candy Crush و Balderdash بگیر تا تورنومنت‌های خیلی جدی بازی کارتی Game of Thrones و بازی‌های شبیه‌سازی جنگ‌های ناپلئون.

امسال بلیط‌های پنجاهمین سالگرد این نمایشگاه بطور کامل پیش‌فروش شد. فکر می‌کنم دلیلش اینه که بازی‌های رومیزی مهجور، راه حل خوبی برای فرار از مشکلات قرن بیست و یکم ارایه می‌دن.

بازی‌های رومیزی در کنار بازی‌های نقش‌آفرینی مثل Dungeons and Dragons به بازیکن‌ها اجازه می‌دن که وارد فضای کنترل‌شده‌ای از درگیری و کشمکش بشن. فرآیند برخورد با این کشمکش خیلی جذابه حتی اگه نتیجه کار باخت شما باشه، چرا که این نتیجه می‌تونه در دفعات بعدی متفاوت باشه. خیلی از بازی‌های رومیزی خوب تا حدی شانس رو هم دخیل بازی کردن که بازیکنی که تا حد متوسطی بازی رو بلده هم شانسی برای بردن داشته باشه. حتی در بازی شطرنج که به برنامه‌ریزی و استراتژی جنگی و نظامی‌ش معروفه، تاکید روی برنده و بازنده نیست و بیشتر خلاقیتی که بازیکن‌ها در طول بازی نشون می‌دن مورد توجه قرار می‌گیره.

همه اینها روش‌هایی است که بازی‌های رومیزی بازیکن‌ها رو – هرچند موقت – از قاعده کلی که زندگی بهمون دیکته کرده جدا می‌کنن. برچسب «برنده» و «بازنده» هم کم اهمیت می‌شه و هم برای چسبوندنش قواعد اخلاقی جدیدی تعیین می‌شه. پروفسور رسانه و سینما در مصاحبه‌ای با The Atlantic میگه «بازی‌های رومیزی ما رو مجبور می‌کنن نسبت به نوبت، قواعد و عدالت عکس‌العمل نشون بدیم.»

دلیل رشد جذابیت این سرگرمی در فضای بیمار و از هم پاشیده آمریکا خیلی واضحه. در دولتی که رئیس‌جمهور اون به شدت درگیر مفهوم «بردن» شده و معتقده که نابرابری‌ها نتیجه اشتباهات فردی هستن. در طول تاریخ بازی‌های رومیزی ارتباط مستقیمی با تاثیر چهارچوب‌های اجتماعی در «نتیجه» داشتن. نسخه اصلی بازی مونوپولی نقدی آزادی‌خواهانه به کاپیتالیزم بود.

یکی دیگه از ویژگی‌های بازی‌های رومیزی اینه که چندین نفر رو مجبور می‌کنه بصورت حضوری در کنار هم بشینین و روی یک تجربه مشترک تمرکز کنن. همچین چیزی در دنیایی که ما دوستان و اطرافیانمون رو بیشتر در شبکه‌های اجتماعی می‌بینیم، خیلی کمیاب شده. یکی از مقالات اخیر Atlantic اشاره کرده بود که یک نسل گوشه‌ای از اتاق، چسبیده به گوشی‌ها موبایلشون نشستن و از طریق اپلیکیشن‌ها با هم معاشرت می‌کنن. نشانه‌های افسردگی و اضطراب در این نسل از نسل‌های پیشینش خیلی بیشتر به چشم می‌خوره.

شاید یکی از دلایل جو مثبت نمایشگان Gen Con بخاطر اینه که اکثر مراجعینش در زندگی روزمره عادت کردن به عنوان سرگرمی با انسان‌های دیگه ارتباط برقرار کنن. این نباید یک اتفاق قابل توجه و کمیاب باشه، ولی انگار هست. مدیر کنفرانس بازی Penny Arcade Expo در مصاحبه‌ای با New York Times میگه «اینطور که بنظر میاد با هم بودن خیلی اعتیاد آوره!»

من نمی‌گم اگه تو هر شهر و روستایی یک گروه بازی درست کنیم میوفتیم تو مسیر صلح جهانی، ولی در دنیایی که جواب سوال «چندتا دوست صمیمی داری؟» معمولا «هیچی»ه، مشخصا اکثر آدم‌ها تشنه کمی ارتباط انسانی و گفتگوی متمدنانه هستن. اینکه یکشب همسایه‌تون رو برای بازی کردن دعوت کنین خونتون می‌تونه نقطه شروع خوبی باشه.