از تئوری بیگ بنگ تا بازی تاج و تخت

ولی مامان ما وسط یه کمپین هستیم!

این رو مایک – قهرمان نوجوان سریال جدید نتفلیکس با نام Stranger Things که وقایع آن در سال 1983 اتفاق می افته – خطاب به مادرش می گه. چرا که مادر همون موقع جلسه 10 ساعته بازی نقش آفرینی “سیاه چاله ها و اژدهایان” (Dungeons & Dragons/D&D) مایک و دوستانش رو به هم زده. در همین لحظه دوست مایک “ویل” داره یه تاس 20 وجهی می ریزه که ببینه آیا جادوی محافظتش (Protection Spell) آنها رو در برابر یک دموگورگون دو سر (demogorgon) که غافلگیرشون کرده، محافظت می کنه یا نه.

نمایی از مایک و دوستانش در حال بازی D&D

هیچ چیزی به اندازه D&D بیانگر فضای گیکی دهه هشتاد میلادی نیست.گیک های اون دوران که در دنیای فانتزی – متاثر از آثار تالکین به ویژه ارباب حلقه ها – بازیِ D&D غوطه ور بودن و تمام مدت با اِلف، اژدها، سلاح های قرون وسطایی و قدرت های جادویی سر وکار داشتن، حالا بزرگ شدن و فرهنگ عامه رو تسخیر کردن. برادران دافر (Duffer) سازندگان سریال Stranger Things هم مستثنی نیستن. اونا در مورد دوران کودکی خودشون می گن:

ما یه سری بچه معمولی بودیم که تو حومه کارولینای شمالی زندگی می کردیم و با باقی دوستای خوره خودمون D&D بازی می کردیم.

و حالا این ماییم که اسیر جادوی آنها هستیم.

بچه های فیلم سینمایی “ای. تی.” هم غرق در D&D بودن. اوایل فیلم که الیوت سعی می کنه همبازی برادر بزرگترش بشه، نمی تونه چرا که آنها هم “وسط یه کمپین” هستن. به جاش الیوت رو برای خرید پیتزا می فرستن بیرون و این زمانیه که الیوت موجودی فرازمینی رو در انبار پیدا می کنه. استیون اسپیلبرگ توسط بازیگران نوجوانش با بازی D&D آشنا می شه و پیش از این که فیلمبرداری رو شروع کنن، یک روز عصر دورهمی یه جلسه D&D بازی می کنن.

صحنه آغازین فیلم ای.تی.

بازی های ویدیویی شور و شوق D&D رو از بین بردن ولی سریال های تلویزیونی همچنان برای نشان دادن پسران خوره ای که نمی تونن دوست دختر داشته باشن از D&D استفاده می کنن. در سریال “تئوری بیگ بنگ” پسرها به محضی که دختران می رن با اشتیاق D&D رو شروع می کنن.

قراره بشینیم دور هم عین دخترای تینیجر با هم فک بزنیم؟ یا مثل پسرای تینیجری که هیچ وقت نمی تونن با اون دخترا باشن، بشینیم دور هم یه دست D&D بزنیم؟

تو سریال های دیگه ای مثل کامیونیتی، That 70s Show(با شرکت آلیس کوپر)، Freaks & Geeks و “گروه آی تی” هم D&D همین کارکرد رو داره.

بیگ بنگ تئوری

در سینما اوضاع D&D از این هم بدتره، به خصوص بعد از اقتباسی ناموفق با شرکت جرمی آیرونز در سال 2000 دقیقاً با نام Dungeons & Dragons که به خاطر جلوه های ویژه رایانه ای مفتضحش شهره خاص و عامه. راجر ابرت فقید در مورد این فیلم به کنایه گفته:

تو این فیلم مثل این که بازی رو به دور انداختن و تنها از جعبه عکس گرفتن.

حالا بعد از سال ها نزاع و مشاجره قراره سال 2017 فیلم حماسی و پرهزینه دیگری با محوریت D&D به سینما بیاد. به نظر میاد موفقیت فیلم های “نگهبانان کهکشان” و وارکرفت (به ویژه در چین) روی این تصمیم تاثیرگذار بوده.

پوستر فیلم Dungeons & Dragons

علی رغم مطالب گفته شده، در پشت صحنه سینما و تلویزیون، D&D تاثیر عمیقی بر صنعت سرگرمی گذاشته. وین دیزل – بازیگر مجموعه فیلم های سریع و خشن، ریدیک و تریپل اکس – در پیشگفتار خود بر کتاب “30 سال ماجراجویی : تجلیل از Dungeons & Dragons” این طور نوشته:

بازی D&D زمین تمرینِ تخیل ما بود و فرصتی بود برای یافتن هویت خودمون.

وین دیزل فاش کرد که در زمان فیلمبرداری “سرگذشت ریدیک” برای وقت کشی هم که شده با دیگر بازیگرانِ فیلم D&D بازی می کرده.

ویدیوی D&Diesel : وین دیزل در حال بازی D&D

فهرست بازیکنان پیشین D&D که تا به کنون آشکار شده می تونه جالب باشه: جرج مارتین، خود آقای “بازی تاج و تخت” هنوز D&D بازی می کنه و جالب تر این که مخلوقات نوشته هاش در نسخه های جدید D&D مورد اقتباس قرار گرفتن. جان فاورو کارگردان فیلم مرد آهنی. مت گرینینگ تهیه کننده مجموعه های سیمپسون ها و فوتوراما. مایک مایرز بازیگر مجموعه فیلم های “آستین پاورز” و دوبلور شرِک. ایلان ماسک بنیانگذار شرکت پی پال. موبی خواننده. مریلین منسون خواننده و در نهایت رابین ویلیامز فقید بازیگر و کمدین.

اعضای گروه بیتلز در حال بازی D&D

در مجموعه Stranger Things هم D&D بیش از اشاره ای نوستالژیک به یک بازی قدیمی و کمابیش پایه و اساسِ طرح داستانی است. زمانی که مایک از دخترک مرموز می پرسه که دوست گمشدش ویل کجاست؟ دختر بدون این که حرفی بزنه صفحه D&D رو برعکس می کنه و فیگور ویل رو روی سطح سیاه رنگ می ذاره. این در حالی است که حضور یک هیولا – احتمالاً مشابه دموگورگون – از همون سکانس های ابتدایی به وضوح حس می شد.

تصویر دموگورگون در D&D نسخه 5

تاثیر D&D رو می توان همه جا دید. برای مثال “بازی تاج و تخت” رو در نظر بگیرید: جرج مارتین به جای این که داستانی خطی با آغاز و پایانی مشخص رو ترسیم کنه، دنیایی آفریده با شخصیت هایی متعدد و متنوع و اجازه داده که داستان آرام آرام باز بشه. به عبارت دیگر جرج مارتین بیشتر از این که یک داستان سرا و قصه گو باشه، به یک Dungeon Master شباهت داره. قضیه فقط فانتزی بودن فضای داستانی نیست بلکه این فرم بسیار طولانی، سرشار از گره های داستانی و شخصیت محور که پتانسیل پایان باز رو هم داره، به نظر می رسه که در عصر طلایی معاصر تلویزیون جای خودش رو باز کرده. این جنس از داستان گویی بیش از این که درباره ی طرح داستانی باشه، درباره ی اشخاص و مکان هاست. شاید ازین پس واحد استاندارد تلویزیون نمی بایست قسمت و یا حتی فصل باشد، بلکه می بایست “کمپین” باشد.

مقاله ای که مطالعه کردید برگرفته بود از مقاله From Game of Thrones to Michael Gove – the legacy of Dungeons & Dragons که اول بار در روزنامه گاردین منتشر شد.