سرزمین برج‌های پرنده

یک عصر جمعه با چهار پنج نفر از دوستان‌تان قرار گذاشته‌اید تا دور هم جمع شوید و یک بردگیم سنگین بازی کنید. در لحظات آخر، یکی خبر میدهد که امروز تولد دوست معمولی‌اش (!) بوده و تازه یادش آمده و نمی‌تواند بیاید. دیگری می‌گوید جایی قضائی (یا غذایی؟) برایش پیش آمده و به قرار امروز نمی‌رسد. آخری هم اصلا جواب نمی‌دهد و گوشی‌اش هم خاموش است.

با تنها نفر باقیمانده، دونفری روبروی هم نشسته‌اید و به هم نگاه می‌کنید.

چکار کنیم؟ همین بازی را دونفره بازی کنیم؟ اصلا حال نمیده. منچ و مارپله بازی کنیم؟ واقعا روا نیست. فیلم ببینیم؟ آخه واسه بازی آمدیم. حیفه.

در این موقعیت همانا برنده کسی است که برود سروقت کمد مخصوص بازی‌ها و یک فقره «گیپف» (GIPF) بیرون بکشد و آن را بکوبد روی میز. و چه بهتر که آن یک فقره، «دیوون» (DVONN) باشه.

ها؟

عجله نکنید. قضاوت هم نکنید. «گیپف» و «دیوون» الفاظ رکیک مخصوص بزرگسالان نیستند. بازی‌هایی هستند که قرار است شب ما را بسازند.

خیر! این بیسکویت شکلاتی اورئو نیست. مهره‌های دیوون است.

در اولین سال‌های قرن بیست و یکم، کریس برم (Kris Burm) سری بازی‌های GIPF رو معرفی کرد. مجموعه بازی‌های دونفره‌ای که به قول خودش بازی‌های استراتژی محض بودند. بازی دیوون دومین بازی (پس از بازی ZERTZ) بود که منتشر شد. بعد از دیوون سه بازی دیگر هم طراحی و معرفی شد که آنها را فعلا برای شب‌های دیگر می‌گذاریم.

روند بازی

در این بازی شما یک صفحه دارین که جای مهره‌ها به شکل نقش برجسته بر روی آن مشخص شده، و هر نفر 21 مهره به رنگ سیاه یا سفید داره. به اضافه 3 مهره آتشین قرمز رنگ که کل هویت و حیات مهره شما به همان 3 مهره وابسته است. شروع بازی ساده است: ابتدا سه مهره قرمز رنگ رو روی صفحه می‌چینید و بعد به نوبت شروع میکنید به چیدن مهره‌های خودتون.

نمای نزدیک از صفحه بازی دیوون

بعد از اتمام چینش، نوبت به بازی میرسه: می‌تونین مهره‌هاتون رو روی مهره‌های خود یا حریف، یا حتی مهره‌های قرمز رنگ بذارین و برج بسازید. اما برج متعلق به کسی است که بالاترین مهره برج در اختیار اون باشه. و مراقب باشین: برج‌ها اگر بخواهند حرکت کنند باید دقیقا به تعداد طبقات‌شون حرکت کنند. مثلا یک برج با 7 مهره، باید حتما 7 خانه در یک جهت مستقیم حرکت کنه و چون هیچ مهره یا برجی نمیتونه در جای خالی فرود بیاد، این افزایش طبقات انعطاف و پویایی اون برج رو کم میکنه.

هدف بازی ساده است. باید مهره‌های رقیب رو تصرف کرده یا با قطع ارتباط آنها با مهره‌های قرمز رنگ، اونها رو از بازی حذف کنید. اما خب بازی به همین راحتی نیست، چون رقیب هم میخواد همین کارها و حتی بدتر از اینها رو با شما بکنه. بازی آنقدر جذاب هست که ممکنه پیشنهاد بدین به ازای خریدن پیتزا برای شام، فقط یکبار دو نوبت پشت سر هم بازی کنید. پیشنهادی که به احتمال زیاد پذیرفته نمیشه!

تجربه بازی

بازی نقاط قوت زیادی داره، برای من شخصا مهمه که شانس در این بازی هیچ نقشی نداره و برای بردن صرفا متکی به دستان پرتوان خود هستید. صفحه و مهره‌های بازی در نهایت سادگی و البته جذابیت طراحی شده، و بازی به خصوص در دقایق پایانی بسیار دلهره آور و پر از استرس پیش میره.

از طرفی زمان بازی طولانی نیست (حدود 30 دقیقه) و این ممکنه برای طرفداران بازی‌های طولانی و کمرشکن نکته منفی تلقی بشه. در مقابل استراتژی‌های برنده شدن بی‌انتها است و به راحتی می‌تونین چند دست پشت سر هم بازی کنین.

یک مشخصه دیگه بازی، که بسته به روحیه‌تون ممکنه براتون عامل مثبت یا منفی تلقی بشه، اینه که بازنده معمولا در انتهای بازی له میشه! یعنی در حالی که نفر برنده 3 تا برج بلند و دو تا برج متوسط داره، بازنده ممکنه آه در بساط نداشته باشه! و خب این میتونه واقعا از لحاظ روحی آسیب زننده باشه.

مواظب باشین در این بازی جزو بازنده‌ها نباشین.

پایان بازی دیوون

بازی DVONN یک جایزه بهترین بازی سال از «مجله بازی‌ها» در سال 2003 داره. در 2002 بازی توصیه شده جایزه اشپیل بوده. همون 2002 جایزه بازی برگزیده «منسا» رو هم برده. و همون سال برنده جایزه بازی استراتژیک دو نفره در International Gamers Awards هم شده.

به نظر کافی نیست؟

مقاله‌ای که خواندید توسط آقای «احسان حسین نژاد» نوشته شده بود.