توکایدو؛‌ تجربه سفر به اِدو

مقدمه

جاده توکایدو، جنوبی‌ترین و مهمترین راه از جاده‌های پنجگانه کوگایدو، مسیر اصلی‌ای بود که کیوتو را به پایتخت ژاپن اِدو -توکیو امروزی- وصل می‌کرد. غیر از اشراف‌زاده‌ها که همه جا با کاگو می‌رفتن، عوام این جاده رو پای پیاده طی می‌کردن. در دوره اِدو محدودیت‌های زیادی برای مسافرین این جاده گذاشته بودن، مثلا زن‌ها بدون همراهی آقایان حق سفر در این جاده رو نداشتن. البته که این محدودیت‌ها و جریمه‌های سنگین خیلی جدی گرفته نمی‌شد. از قدیم گفتن جریمه توکایدو رو کی داده کی گرفته. جاده توکایدو ۵۳ ایستگاه اصلی داشت که مسافرین از مناطق دیدنی استفاده کنن، استراحت کنن و خلاصه اینکه پول‌هاشون رو خرج کنن.

جاده توکایدو

تو سال ۲۰۱۲، یکی از طراح‌های مورد علاقه بنده، استاد آنتوان باؤزا ماهیت تاریخی این جاده رو دست گرفت و باهاش یک بازی طراحی کرد. همونطور که تم و داستان بازی یکی از ساده‌ترین و در عین حال جذاب‌ترین فضاهای ممکنه، باؤزا قوانین و تجربه‌ بازی رو بسیار ساده و ابتدایی در نظر گرفت. یکی از ساده‌ترین ایده‌هاییه که تا بحال در دنیای بردگیم‌ها مطرح شده؛ و در عین حال یک تجربه فوق‌العاده، آرامش‌بخش و دوست داشتنی.

کلیات، هدف و تجربه بازی

ماجرا اینه که هر بازیکن در نقش یکی از مسافران این جاده بی‌نظیر بازی می‌کنه و هدف هرکسی کسب بیشترین تجربه از مکان‌های دیدنی و جذابیت‌های توریستی این جاده‌ست. آره درست شنیدین!‌ هر کی بهترین سفر رو داشته باشه تو این بازی برنده‌ست. در طی سفرتون در جاده توکایدو، به معابد بودایی، آب‌گرم‌های طبیعی، مناظر دیدنی و رستوران‌های جذاب ژاپنی برخورد می‌کنین. در برخورد با این اماکن، هر کسی می‌تونه تلاش کنه تا بیشترین امتیاز رو کسب کنه، یادتون باشه که تو این بازی همیشه امتیاز بیشتر به غنای تجربه سفرتون وابسته‌ست.

همونطور که گفتم، قوانین بازی در ساده‌ترین سطح باقی می‌مونه. کل کاری که یک نفر در نوبتش انجام می‌ده رو می‌شه در یک جمله خلاصه کرد. مهره‌تون رو از جایی که هست برمیدارین و در یکی از ایستگاه‌های ۵۳ گانه پیش‌رو قرار می‌دین. همین! در حرکت دادن مهره به سمت جلو، چندتا نکته رو باید در نظر بگیرین. یکی اینکه مهره‌تون رو هرچقدر که بخواین می‌تونین جلو ببرین، ولی نمی‌تونین جلوتر از مسافر خونه جایی رو انتخاب کنین. یعنی هر کسی مهره‌ش رو برمی‌داره و در یکی از خونه‌های پیش‌ رو، تا مسافرخونه بعدی، قرار میده. نکته بعدی که باید در نظر داشته باشین اینه که تو این بازی توبت بازیکن‌ها اینجوریه که همیشه کسی که در جاده از همه عقب‌تره بازی می‌کنه. به این معنی که اگه من تو نوبتم مهره‌ام رو پنج خونه جلوتر از مهره حریف قرار بدم، ممکنه حریف تو نوبتش مهرش رو قبل از مهره من بذاره و این باعث می‌شه که چند نوبت پشت سر هم بازی کنه.

می‌دونم بیشتر از یک جمله شد! حالا یک جمله، یک پاراگراف فرقی نمی‌کنه… مهم اینه که کوتاه و ساده‌ست. حالا می‌ریم سراغ خونه‌های مختلف و شیوه امتیاز (تجربه کسب کردن). می‌تونین در دهکده‌ها سوغاتی بخرین یا در مزارع ساعتی کار کنین و پول دربیارین. می‌تونین در مناظر زیبای جاده سرک بکشین و عکس پانوراما بگیرین. می‌تونین پاهاتون رو در حمام‌های آب‌گرم دراز کنین، یا در معابد بودایی نظر و نیاز کنین. تو این مسیر ممکنه با آدم‌ها و شخصیت‌های جالبی آشنا بشین، ممکنه یک سامورایی ببینین از گپ‌زدن باهاش لذت ببرین. شایدم یک پیرمرد بلد راه ببینین و بهتون یک حمام طبیعی ته یک بیراهه معرفی کنه. در نهایت هم برای صرف غذا و استراحت به مسافرخونه می‌رین و غذاهای مشتی ژاپنی می‌خورین.

این دقیقا تجربه‌ایه که در طی این بازی بدست میارین. در کنار اینکه چه انتخابی بهتون بیشترین امتیاز رو میده، تو این بازی به این فکر می‌کنین که قلبا کجاها دوست دارین برین. این خیلی دستاورد بزرگیه که یک بازی اونقدر تجربه عمیقی به بازیکن‌ها بده که بعضی جاها امتیازدهی رو فراموش کنن و علایق شخصیشون رو در نظر بگیرن.

تصویر‌سازی، گرافیک و اجزاء بازی

باورم نمی‌شه که تونستم تا اینجای مقاله خودم رو نگه‌دارم و راجع به ظاهر بازی حرفی نزنم. بدون شک یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌های این بازی، طراحی بی‌نظیر گرافیکیشه. می‌شه گفت بعد از بازی‌ Abyss، زیباترین بازی که می‌تونین پیدا کنین بازی توکایدو‌ ئه. مخصوصا در موضوع طراحی گرافیک. از لحظه‌ی اولین برخوردتون با بازی توکایدو، یعنی جعبه بازی، تا پایان بازی که هر کسی تجربیاتش رو جلو خودش چیده،‌ قطعا یکی از آرامش‌بخش‌ترین و زیبا‌ترین تجربیات بازی‌های رومیزی خودتون رو خواهید داشت. یک انتخاب گرافیکی اساسی و مهم در طراحی بازی دیده می‌شه که برای این بازی همه‌ چیز رو تغییر می‌ده. همه طراحی‌های بازی به مینیمال‌ترین، مِلوترین و آرامش‌بخش‌ترین شکل ممکن طراحی شده. از جعبه سفید و مینیمال بازی که تمیزی و روشناییش تو هر قفسه‌ای خودنمایی می‌کنه، تا عکس‌های پانورامایی که از مناظر دیدنی بازی می‌گیرین، همه با هدف آرامش بصری طراحی شدن. برد اصلی بازی، مهره‌های چوبی با رنگ‌های آروم در کنار ماهیت زیبای بازی باعث می‌شه وقتی بازی رو روی میز می‌چینین، دیگه دلتون نخواد جمعش کنین. واقعا بی‌نظیر، به یادموندنی و دوست‌داشتنیه. خودتون یک نگاه بندازین با من موافق می‌شین.

پیشنهاد

ماها به دلایل مختلفی عاشق بازی‌های رومیزی هستیم. یکی به دلیل هیجان دورهمی، یکی به دلیل چالش‌های استراتژیک، بعضی هم بدلیل اینکه عاشق کل‌کل کردن با رفقاشون هستن. من شخصا عاشق تنوع این دنیا هستم. دنیایی که بهم اجازه می‌ده در نقش یک فراری زندان، سرباز جنگ جهانی، قهرمان دنیای خیالی تالکین، آشپز برگر فروشی و حتی یک مسافر کنجکاو جاده توکایدو ساعاتی رو بگذرونم. وسعت این دنیا نه تنها تجربه غنی‌تری برای شخص من بوجود میاره، بلکه بهم این اجازه رو میده که این تفریح جذاب رو بتونم با اطرافیان و دوستانم به راحتی شریک بشم، هر سلیقه‌ای که می‌خوان داشته باشن.