منِ واقعیِ مجازی

یکی از دلایلی که بازی رومیزی رو برای من خیلی خواستنی و متمایز می‌کنه، امکان ارتباط رو در رو و تعامل فیزیکیه. از نگاه و خنده و صحبت گرفته تا فحش و دعوا! این مطلب که قسمت دوم ترجمانیه از این منبع، به  مقایسه ارتباط در دنیای واقعی و ارتباط آنلاین می‌پردازه، که چون از خوندنش لذت بردم تصمیم گرفتم با شما هم به اشتراک بذارم. قسمت اول این مقاله رو هم می‌تونین اینجا بخونین.

یک نکته برای دوستی آنلاین: “خود واقعی بودن” خیلی حال میده!

با وجود اینکه ارتباطات آنلاین نقائصی داره، بازم نمیشه مزایاش رو نادیده گرفت. اینترنت و مشتقاتش، خیلی راحت این امکان رو به انسان‌ها میدن که گروه‌هایی رو بر اساس علایق مشترکشون تشکیل بدن و اجتماعاتی درست کنن. افرادی که سرگرمی و علاقه‌ مشترک داشته باشن به سمت علاقمندی به همدیگه هم گرایش پیدا می‌کنن، برای همین اینترنت امکان پیدا کردن آدمای هم‌فاز رو راحت‌تر کرده و باعث میشه بیشتر با همدیگه قاطی بشیم و گروه‌های دوستی ایجاد کنیم. علاوه بر این، عضویت و جایگاه داشتن در یک گروه مشخص، به ما حس قید، معنا، و عزت نفس میده. همینطور این اجتماعات اینترنتی به ما کمک می‌کنه که بیشتر احساس تعلق کنیم، هدفمندی برامون ایجاد می‌کنه، و باعث میشه راجع به خودمون احساس بهتری داشته باشیم.

مزایای اجتماعی ارتباطات آنلاین فقط به اینا حتم نمیشه. بعضی تحقیقات نشون میدن که تعاملاتی که در دنیای مجازی رخ میده، میتونه حتی معتبرتر و واقعی‌تر از تعاملات دنیای واقعی باشه. مثال این تحقیقات، که خیلی هم تازه نیستن، رو شواهد یافت شده توسط آدام جوینسن Adam Joinson جامعه‌شناس در سال ۲۰۰۱ نشون میده. اون کشف کرد که آدما پای کامپیوتر خیلی بیشتر اطلاعات شخصی‌شون رو فاش می‌کنن تا در تعامل رو در رو. همچنین کشف کرد که در ارتباطات دیجیتالی، آدما بیشتر این اطلاعات شخصی رو از طریق متن و پیغام رو میکنن تا از طریق گفتگوی ویدئویی! یه جورایی این تحقیقات نشون میده که ظاهرا هرچی ما بیشتر دیجیتالی میشیم، بیشتر در نشون دادن تصویر خودمون به دیگران بیشتر صداقت به خرج میدیم – که باز طبق تحقیقات به رابطه مثبت‌تر و راضی‌کننده‌تری منجر میشه. اگه بخایم این قضیه رو در چهارچوب نظریه ارسطو ببینیم، باید بگیم که تعاملات دیجیتالی، به ما این امکان رو میدن که ویژگی‌های بیشتر (و صادقانه‌تری) از خودمون رو با دوستامون به اشتراک بذاریم.

کشاورزی دچار بحران شخصیت و پاندایی با شخصیت همیشه گرسنه

نهایتا مساله مربوط به کیفیته، نه کمیت!

همه دوستی‌ها که سطح یکسانی ندارند – دوستی آنلاین هم همینطور! مزایای سلامت روانی که ممکنه بتونیم از طریق دوستی آنلاین کسب کنیم، خیلی بیشتر از اینکه به کمیتش وابسته باشه به کیفیتش وابستس. تحقیقات باز هم نشون میدن که تعاملات آنلاینی که ما به شکل حمایت دریافت می‌کنیم، برامون از طریق احساس مثبت، حس همیاری، و رضایت خاطر زندگی، سلامت روانی به ارمغان میاره. شواهد نشون میدن که این جریان از طریق حس متعالی اجتماعی بودن حاصل میشه.

به عبارت دیگه، وقتی ما ازطریق دوستای آنلاینمون حمایت میشیم، احساس اجتماعی بودن بیشتری می‌کنیم، که باعث میشه مثبت‌تر باشیم، کمتر احساس تنهایی کنیم، و خوشحال‌تر باشیم. البته که تعداد بالای دوستان آنلاین لزوما به معنای این تاثیرات نیست. مهم اینه که چجوری با دوستامون تعامل می‌کنیم.

تصویری بی‌ربط به موضوع، ولی زیبا!

ختم کلام

اگه حوصله خوندن تمام مطلب و کل “نتیجه تحقیقات نشان می‌دهد که…” رو ندارین، خلاصه‌اش میشه اینکه: رفاقت سالم چیزی نیست جز احساس ارتباط! و با اینکه ارتباط اجتماعی در دنیای واقعی و دنیای دیجیتال با هم کلی فرق دارن، ولی باز جفتشون سر و کارشون با سلامت روانی مثبته، مثل کاهش افسردگی و افزایش حس رضایت از زندگی. هرکدوم هم مزایا و معایب خودشون رو دارن. با اینکه از لحاظ بیولوژیکی ما بیشتر برای تعامل چهره-به-چهره طراحی شدیم، ولی خب از اون سمت هم دوستی آنلاین میتونه ما رو به آدمایی وصل کنه که به لحاظ جغرافیایی در دسترسمون نیستن. فوتِ استاد و ورد نهایی یه جورایی خلاصه میشه توی همون لغت ارتباط. اگه قاطی دوستی‌های آنلاین هستین، مطمئن شین که از جنس حمایتی هستن. مطمئن شین که مراقبتون هستن و بهتون گوش میدن و ارزش میذارن و شما هم به همینطور برای اونا.

ارسطو (همون وِی) میگه ذات زندگی ما همون ذهن ماست، مهم شریک شدنشه، آنلاین و آفلاین بهانه است.