روزی یه بازی - قسمت چهارم

روزی یه بازی عنوان بخش نوروزی رومیزه که قراره تا پایان تعطیلات به صورت روزانه روی سایت قرار بگیره. هر قسمت یه بازی معرفی میشه. تمام بازیهایی که در این بخش معرفی میشن به نوعی در دسترس هستند، یا در فروشگاه ها، یا در کافه ها، یا نسخه چاپ کن بازی کن و یا به صورت نسخه دیجیتالی.

امیر: كامبیز اگه ازت بخوام كه یه بازی كارتی سریع كه تا پنج نفر هم بتونن بازی كنن و خیلی هم جدی نباشه رو نام ببری، چی میگی؟

کامبیز: بهت میگم كه من نه احمقم و نه كورم! دیدم تیتر مطلب چیه!

امیر: اوهوم… مرسی… خب اگه بپرسم مكانیك مورد علاقه ات در كارت بازی چیه چی میگی؟

کامبیز: خب اگه منتظری كه بگم كارت كِشی باید بگم اصلا اینطور نیست!

امیر: عالی شد، چون منم عاشق كارت كِشی (درفتینگ) هستم. درست مثل بازی عجایب هفتگانه!

کامبیز: خدایا تا دیروز فكر میكردم كه فقط دیوانه ای ولی حالا میفهمم كه كر هم هستی!

امیر: بذار توضیح بدم، ببین مكانیك كارت كشی بر این اساسه كه بازیكن در موقعیت انتخاب برای كشیدن كارت قرار میگیره، گاهی این روش به این شكل انجام میشه كه باید از دست كارتی كه همینطور دست به دست میچرخه انتخاب كنی و بعد بدیش بغلی، و خب اینجوری تصمیم گیریت سخت تر هم میشه چون اگه گزینه های خوب رو بر نداری باید تحویل رقبات بدی.

کامبیز: من كی گفتم كه نمیدونم كارت كشی چه كوفتیه؟؟؟ دارم خل میشم از دستت دیگه!!!

امیر: بازی سوشی گو هم همین شكلیه، اسمشو میذارم بكش بده بغلی!

کامبیز: من هیچ علاقه ای به شنیدن اسامی من درآوردی تو ندارم… وای امیر آیین بیا منو نجات بده!

امیر آیین: چی شده باز گیر دادین به هم؟

کامبیز: بابا رد داده دیگه!

امیر آیین: توهم شلوغش نكن حالا، امیر چیه جریان؟

امیر: احسنت، خوشحالم كه تو اقلا میدونی كارت كشی چیه!

امیر آیین: رد داده دیگه!

امیر: سوشی گو واقعا بازی خوشمزه و خوش ظاهریه، خیلی خیلی هم سادس، یه بار كه نوبتتون بگذره بازی رو گرفتین و درگیرش میشین. قضیه اینه كه هر بازیكن دست ٩ تایی كارت داره كه یكی ازش میكشه و بعد كه همه انتخاب كردن همه با هم رو میكنیم كارتمونو و بعد دست رو میدی بغلی، و اینكار رو انقدر تكرار میكنیم كه كارتها تموم شه. اونوقت نگاه میكنیم ببینیم كی چقدر امتیاز جمع كرده!

کامبیز: طناب داری تو انبار؟

امیر آیین: دارم، ولی كافی نیست، به نظرم یه پارچه هم میخایم كه دهنشو ببندیم!

امیر: امتیازات مدلهای مختلفی داره، و با اینكه در كل بیشترش تكراریه ولی به شكل ماهرانه ای كنار هم قرار گرفته. مثلا بعضی كارتها خودشون همینجوری امتیاز دارن، بعضیها حتما باید تعداد خاصی (مثلا دو تا یا سه تا) ازشون جمع بشه كه امتیاز داشته باشن، بعضیهاشون تصاعدی امتیازشون میره بالا وقتی تعداد باشن! یه سری هم بر اساس حداكثره، یعنی هركی بیشتر داشت امتیازشو میگیره.

کامبیز: میتونیم هم زنگ بزنیم اورژانس، بهتر نیست؟ این سیم خاردارا شاید اذیتش كنه.

امیر آیین: چی بگیم بهشون خب؟ البته ببینن خودشون میفهمن. الان میزنگم!

امیر: بچه ها میدونم از چی دارین حرف میزنین…

کامبیز/امیر آیین: ؟؟؟!؟؟؟!!

امیر: سوالتون اینه كه تم بازی چقدر خوبه؟ خب باید بگم واقعا خوبه.مكانیك و كارتها و همه چیز نشسته به جون تم بازی. مثلا كارتی هست كه یه جور سُسه. وقتی روی این كارت یه كارت غذا بازی كنی، امتیازش سه برابر میشه! در واقع انگار چون خوش طعم تر میشه امتیازش بیشتره. یه جورایی مفهوم امتیاز در بازی با مفهوم خوشمزگی و طعم غذا پیوند خورده.

امیر آیین: خب فك كنم الانا برسن دیگه. گفتم خیلی فوریه!

امیر: كل بازی همینه، سه راند بازی برگزار میشه و هربار نه تا كارت به همه داده میشه و در پایان راند هم امتیازات شمرده میشه. البته یه كارتی هست كه آخر بازی هركی بیشتر داشته باشه امتیازشو میگیره و اونایی كه كمتر داشته باشن منفی میخورن.

کامبیز: زنگ دره… بدو باز كن!

امیر: این بازی واقعا میتونم بگم یه پكیج فشرده و سریع از سرگرمی و لذته. كارتها به سرعت دست به دست میشن، توی هر بار این هیجان رو داری كه چیكار كنی، چه كارتی بهتره و چیو برداری و چیو رد كنی، حتی به این فكر میكنی كه چه كارتی اگه الان بره ممكنه دوباره برگرده دستت، و صد البته كه یه نیم نگاهی به دست بغلیا میكنی، خراب كردن دست اونها هم میتونه به درد خور باشه…

امیر آیین: سلام. بفرمایین ایشون هستن… دچار جنون شدن!

دکتر: سلام. اجازه بدید ببینم!

امیر: …و صدها راه و حالت مختلف كه در لحظه از ذهنت رد میشه و در نهایت یكیشو انتخاب میكنی، ولی درست وقتی دست كارتهاتو تحویل بغلی میدی میزنی تو پیشونت و التماس میكنی كه برگردونه تا انتخابتو عوض كنی… سلام آقا. خسته نباشید. شما چه مكانیكی رو در بازیها دوست دارید؟

دکتر: اممم… خب من عاشق كارت كِشی هستم… به خصوص با روش بكِش بده بغلی!

کامبیز/امیر آیین: !!?!?#$?!!@&!!؟!

سوشی گو

۳-۵ نفر

۳۰ دقیقه