معرفی بردگیم به آدم بزرگ ها

مقدمه

در این مقاله درباره ی این صحبت می کنیم که “چه بازی رو به چه کسی باید پیشنهاد کنیم؟” با این پیش فرض که شخص/اشخاص موردنظر ما بزرگسالانی هستن که چندان تجربه بازی ندارن. اگه این شخص شخیص خود شما خواننده گرامی این مطلب هستید پیشنهاد می کنم مقدمه رو درز گرفته و مستقیماً بازی های پیشنهادی رو یه نگاه بندازید.

به دفعاتی فکر کنید که حسابی از بازی کردن لذت بردید و یا به عبارت بهتر بازی براتون خاطره شده. احتمالاً زمانی که بخواهید برای دیگران تعریف کنید، شروع  داستان یه چیزی تو این مایه ها می شه :  “اون دفعه که داشتیم با فلانی و بهمانی، فلان و بیسار بازی رو می کردیم…”

تو همین یه جمله ی نصفه نیمه ی شکسته بسته یه نکته مهم می شه پیدا کرد و اونم “حضور دیگران”هستش. در واقع بازی زمینه ای رو فراهم کرده که یکی از بازیکنان با خلاقیت، ظرافت، هوشمندی و یا حتی شانس محض، حرکتی بزنه که به یاد ما بمونه. مثلاً این که در یه بازی همکاری یکی تو لحظه آخر تاس جفت شش بیاره و یا اون کارتی رو که همه منتظرش بودن رو بازی کنه. یا در یه بازی نقش آفرینی، معمای اصلی یا گره داستان  رو رمزگشایی کنه.

مخلص کلام این که بازی های بردگیم/کارتی/نقش آفرینی بازی هایی گروهی هستن و از اون جایی که هر گروهی سلیقه خاص خودشو داره ممکنه بازی که برای یک گروه جذابه برای گروه دیگه جالب نباشه. در عین حال به خاطر داشته باشید که شما هم عضوی از این گروه هستید و زمانی به شما خوش خواهد گذشت که به گروه خوش گذشته باشه.

و اما پیشنهادات

این که چه بازی جذاب هستش و چه بازی حتی اصلاً بازی نیست بلکه فقط یه “فعالیت دسته جمعی” است همیشه مورد بحث و جدال بوده و هست. اما همه اتفاق نظر دارن که افراد مختلف با بازی های متفاوتی سرگرم می شن.

حالا فرض کنید که یه جمعی هستین که اکثریت گیمر نیستن و از شما درخواست می شه که به عنوان یه گیک(خوره) یه بازی رو پیشنهاد بدین. در این حالت بازی های دورهمی گزینه مناسبی هستن:

• دیکسیت/استوژیت
• داروغه ی ناتینگهام
• Spyfall

یکی از نکات مثبت بازی های دورهمی اینه که یخ جمع رو می شکونه و افراد بعد از بازی کردن احساس نزدیکی بیشتری نسبت به هم پیدا می کنن(خلاصه این که با یه تیر دو نشون زدین با این که میخاین بازم توضیح بدم؟!) نکته مثبت دیگه ی این دست از بازی ها اینه که افراد درون گرا هم می تونن بازی کنن بدون این که تحت فشار قرار بگیرن و همه ی عالم و آدم روی اونا زوم کنن.

داروغه ی ناتینگهام

خوب حالا فرض کنید که بعد از چندین و چند بار بازی کردن بازی های دورهمی، جمع کذایی آمادگی این رو پیدا می کنه که بازی هایی کمی تا حدی استراتژیک تر رو بازی کنه. در این زمان هستش که بازی های همکاری به کمک شما میان:

• هانابی
• پاندمیک

نکته مثبت بازی های همکاری اینه که فشار کمتری روی هر بازیکن هستش چراکه همه بازیکنان حین بازی در مورد گزینه های انتخابی با هم مشورت می کنن.

پاندمیک

سناریویی رو در نظر بگیرید که تعدادتون نسبتاً کمه(2 الی 4 نفر) و در نتیجه بازی های دورهمی گزینه مناسبی نیستن. اینجاست که علاوه بر بازی های همکاری می تونید بازی های Gateway رو هم امتحان کنید. قبل از این که بازی ها رو با هم مرور کنیم، این نکات رو در نظر بگیرید:

• آیا هم بازی های شما به بازی های انتزاعی علاقه دارن؟ اگر جواب مثبته که فبهالمراد چرا که دست شما در انتخاب بازی کاملاً بازه.
• آیا هم بازی های شما به تم خاصی علاقه دارن؟ برای مثال فانتزی، علمی تخیلی و یا ترسناک
• آیا هم بازی های شما بازیکنانی رقابتی هستن؟ به این معنی که دوس دارن تو بازی نبرد مستقیم با دیگران داشته باشن؟ در این صورت پیشنهاد می شه از بازی های سبک اروپایی حتی المقدور دوری گزینید. بله بله، می دونم که بازی هایی مثل اگریکولا، کورنا، بورگوندی(و دیگر بازی های اساتید گرامی اوه رزنبرگ و اشتفان فلد) از محبوب ترین و مهم ترین برد گیم های دنیا هستن ولی باز هم خاطرنشان می کنم بازی یعنی بازی با دیگران و اگر به هم بازی های شما خوش نگذره به شما هم خوش نخواهد گذشت. در عین حال پیشنهاد می کنم در بازی های رقابتی که مهارتی هم هستن، بازیکنان دیگر رو – که برای بار اول بازی می کنن – با خاک یکسان نکنید، تا باز هم حاضر بشن با شما بازی کنن.

پیشنهادات:

• توباگو
• کاتان(سیطره کتان)
• کارکاسون(کادوس)
• Stone Age
• Ticket to Ride

Ticket to Ride

در پایان پیشنهاد می کنم هر بازی رو که انتخاب می کنید به این نکته توجه داشته باشید که در هر نوبت از بازی گزینه های انتخابی محدودی رو برای بازیکن داشته باشه، تا کسانی که مبتدی هستن سرسام نگیرن.

اقتباس آزاد از How to Introduce Board Games to Adults