عشق به خرس‌های پاندا

مقدمه

علاقه‌مند کردن آدم‌های دیگه به بازی‌های رومیزی و فکری، یکی از دغدغه‌های اصلی همه کسانیه که مثل من بیمار این جور بازی‌ها هستن. برای آدم‌های مختلف روش‌های مختلفی پیشنهاد می‌شه؛ مثلا اگه می‌خواین به پدر و مادرتون نشون بدین که بازی‌های رومیزی چرا خوبن، معرفی کردن بازی‌های سبک همکاری شروع خوبیه. شایدم می‌خواین فرزندتون رو از سر بازی‌های اکشن پلی‌استیشن بلند کنین، که در اون صورت بازی‌هایی مثل Blood Rage و Cry Havoc پیشنهاد می‌شه. امروز می‌خام راجع به بازی‌‌ای حرف بزنم که جذابیت بصریش اونقدر زیاده که به محض باز کردن درِ جعبش دل همه رو می‌بره.

آنتو‌آن باوْزا تو سال ۲۰۱۱ بازی‌ای رو طراحی کرد که به سرعت تو قفسه بردگیم آدم‌ها جا گرفت، درسته که اولین دلیلش حضور یه پاندای خیلی خوشگل، اجزای با کیفیت و ظاهر خیلی خوب بازی بوده، ولی تجربه بازی هم خیلی جذابه و پیچیدگی‌های جالبی رو پیش روی بازیکن‌ها می‌ذاره و این باعث شده عمر این بازی خیلی بیشتر بشه.

کلیات، هدف و تجربه بازی

قضیه از این قراره که شماها بصورت مشترک یک باغچه خیلی زیبا رو درست می‌کنین و با توجه به معماری باغچه، نوع بامبو‌هایی که کاشته می‌شه و از همه باحال‌تر بامبو‌هایی که پاندا می‌خوره! امتیاز می‌گیرین. هر بازیکن توی نوبتش می‌تونه از بین پنج‌ تا کاری که وجود داره دو تا رو انتخاب کنه و با برنامه‌ریزی درست و استراتژی هدف‌دار امتیاز جمع کنه. شما می‌تونین باغچه رو بزرگ‌تر کنین یا به قسمت‌های دورتر باغچه آبرسانی کنین. می‌تونین با تکون دادن باغبون بامبو جدید بکارین و با تکون دادن پاندا بامبو بخورین. می‌تونین هم کات جدید بردارین.

حالا این امتیاز‌ها از کجا میان؟ یک سری کارت تو بازی هست که توش نوشته شده که شما در چه صورتی تو این بازی امتیاز می‌گیرین. مثلا ممکنه گفته باشه که اگه پاندا سه تا بامبو مختلف بخوره شما شش امتیاز می‌گیرین، یا شایدم اگه کشاورز چهار تا بامبو زرد یکجا بکاره پنج امتیاز بگیرین. نکته مهم اینه که اتفاقاتی که برای اون باغچه میوفته برای همه بازیکن‌ها مشترکه و کارهایی که شما دارین انجام می‌دین ممکنه به شدت به نفع یا به ضرر بازیکن‌های دیگه باشه.

تجربه این بازی خیلی جالبه، یک سیر مشخص وجود داره که تقریبا همه طی می‌کنن. اول ظاهر گوگولی بازی آدم‌ها رو جذب می‌کنه و باعث می‌شه که بازی رو بچینن رومیز. این ظاهر گوگولی همونقدر که برای خیلی‌ها جذابه، ممکنه برای بعضی‌ بازیکن‌ها هم کودکانه به نظر بیاد. بعد که بازی آروم آروم پیش می‌ره میبینن که نه، این تو بمیری از اون تو بمیری‌ها نیست. بازی به هیچ عنوان کودکانه و آسون نیست و کلی فکر و استراتژی و برنامه‌ریزی لازم داره، امتیازها رو خیرات نکردن. کمی بیشتر که جلو می‌رن میبینن که تجربه بازی اصلا گوگولی نیست و رقابت خیلی سنگینی پیش اومده و دیگه موضوع اصلا پاندا و باغچه و گل و بلبل نیست، موضوع حیثیت‌‌ای شده و «فقط اگه یک تیکه دیگه بامبو سبز تو شکمم داشتم برده بودم!»

تصویر‌سازی، گرافیک و اجزاء بازی

بدون شک، یکی از زیبا‌ترین، تو دل برو ترین و گوگولی‌ترین بازی‌های فکری که می‌شه خرید، بازی تاکینوکو‌ ئه. نیکولاس فراکتوس تصویرساز بازی تو کارنامش تصویرسازی‌های خیلی موفق‌ای مثل Kemet، Battlelore و Zombicide رو داره، اما بی‌شک یکی از متفاوت‌ترین آثار خودش رو تو این بازی می‌بینیم. عملا ازون بازی‌ها نیست که مملو از تصویرسازی باشه، طرح جلد و تایل‌های بازی جاهایی هستن که تصویرسازی‌ دارن. میریم سراغ کتابچه راهنمای بازی… اول کتابچه راهنما، یک صفحه کمیک وجود داره که داستان و سناریو بازی رو برای بازیکن تعریف می‌کنه. تصویرسازی این صفحه واقعا عالیه و باعث می‌شه که حال و هوای بازی خیلی زود به بازیکن‌ها منتقل بشه.

کمیک ابتدای کتابچه راهنما

طراحی گرافیک بازی خیلی ساده، مینیمال و دوست‌داشتنیه. همه چیز رو به سادگی پیدا می‌کنین و هیچوقت در طی بازی اونهمه بار بصری‌ که بازی داره شما رو گیج نمی‌کنه. برای اینکه کار رو راحت‌تر کنه، هر بازیکن یک صفحه شخصی جلوش داره که باعث می‌شه بازی خیلی مرتب‌تر و قابل فهم‌تر پیش بره. در مجموع طراحی گرافیکش عالیه.

بالاخره باید رفت سراغ اجزای بازی، در حین بازی کردن، رشد باغچه و بامبو‌های روی تایل‌ها، حرکت پاندا و باغبون و همه این‌ها باعث می‌شه که شما در طی ۴۵ دقیقه بازیتون، یک صفحه فوق‌العاده زیبا بسازین و وسط ماجرا ده دفعه بازی رو نگه دارین که آدم‌هایی که دارن بازی رو میبینن می‌خوان عکس بگیرن. از کیفیت تایل‌ها گرفته تا مهره‌های پاندا و خود بامبو ها واقعا همه چیز عالیه و قطعا از دیدن قطعات این بازی سیر نمی‌شین.