سه‌گانه جیبی، بازی‌های کوچولو

مقدمه

بازی‌هایی رومیزی خیلی باحالن… اها توضیح بیشتر می‌خواین؟ می‌شینیم پای یه میز و چند ساعتی دور هم کل‌کل می‌کنیم و در لایه‌های پیچیده‌ای از تاکتیک، استراتژی و سناریو فرو می‌ریم. اما همیشه یک سری خوره و بیمار مثل خودمون پیدا نمی‌شن که کلی وقت و حوصله داشته باشن که بازی‌های سنگین و عجیب و غریب براشون رو کنیم. شاید اصلا نخوان نقش قهرمان‌های اسطوره‌ای رو بگیرن و با لولو‌های جهنمی و افسارگسیخته دنیای فانتزی مبارزه کنن. چرا نمی‌خوان رو من هم نمی‌فهمم. اقا نمی‌خوان دیگه!‌ خیلی هم خوب و عالی، ما که نمی‌تونیم کسی رو مجبور کنیم. ولی این معنیش این نیست که وقتی رفتیم سفر یا موقع‌ای که مهمون اومده خونمون و هیچ کاری واسه انجام دادن نداریم، بشینیم و حرف‌های نخ‌نمای قدیمی رو دوباره بزنیم. بازی‌هایی هستن که به اندازه یه دفتر کوچولو هستن و می‌شه هرجایی با خودتون ببرینش. چند دقیقه‌ هم بیشتر طول نمی‌کشه یاد دادنشون و کل بازی هم بیشتر از بیست دقیقه طول نمی‌کشه. این بازی‌ها رو تو دنیای بازی‌های رومیزی بهشون می‌گن بردگیم‌های بین‌مریض (Filler Game)، یعنی بازی‌هایی که تو بازه‌های زمانی کوتاه با همه جور آدمی بشه بازی کرد. امروز می‌خوام سه تا از این بازی‌ها رو بهتون معرفی کنم. بازی‌های For Sale!، Sushi Go و Coup همشون بازی‌های کوچولویی هستن ولی اونقدر باهم فرق می‌کنن که اگه این سه‌تا بازی رو توی کیفتون داشته باشین همه‌جور آدمی رو می‌تونین بکشونین پای میز بازی.

تو غلط کردی کاپیتان داری!

Coup

بازی‌هایی مثل مافیا خیلی زیاد شدن. خب دلیلشم اینه که خیلی حال میدن. یکی دو ساعت می‌شینیم می‌زنیم تو سر کله هم دیگه، تهمت می‌زنیم و غیر مستقیم شخصیت همدیگرو زیر سوال می‌بریم. ولی خب این بازی‌ها خیلی طول می‌کشن و اعصاب خُردکن هستن. بازی The Ressistance اومد و سیستم بازی‌های سبک مافیا رو دگرگون کرد. ولی باز اونم طولانیه… حالا شرکت Indie Board & Card یه نسخه خیلی جمع و جورتر از بازی رو به اسم The Ressistance: Coup رو تو سال ۲۰۱۲ منتشر کرد. این بازی که کل جعبش از یه دفترچه هم کوچکتره، کلا ۱۵ تا کارت داره و حدود ۲۰ دقیقه طول می‌کشه.

تو این بازی تفاوت اصلی با بازی‌های سبک مافیا اینه که شما از اول تا آخر بازی یک شخصیت ثابت ندارین. در طی بازی هر بازیکنی دو تا کارت جلوش داره که هرکدوم یکی از پنج شخصیت اصلی بازیه. هر شخصیتی یک قابلیت خاص داره و شما بدون اینکه کارتتون رو نشون بدین، و فقط با ادعای اینکه مثلا شخصیت «کاپیتان» رو دارین، از قابلیت اون شخصیت استفاده می‌کنین. این قضیه تا وقتیه که کسی بلفتون رو بخونه و گیر بده که «تو غلط کردی کاپیتان داری!». اگه همچین اتفاقی بیوفته کل‌کل شروع می‌شه و اگه قضیه به جای باریک کشیده بشه مجبورین کارتتون رو نشون بدین. اگه شما دروغ گفته بودین شما یکی از شخصیت‌هاتون رو از دست می‌دین. اگرم راست گفته باشین یه کارت دیگه می‌کشین و کسی که ادعای شما رو به چالش کشیده یکی از شخصیت‌هاش رو از دست می‌ده. بازی وقتی تموم می‌شه که فقط یک نفر مونده باشه که جلوش شخصیت زنده باشه.

خب این بازی رو هر موقع از کیفتون در بیارین میتونین طی یک ربع یا بیست دقیقه بازی کنین. برای سفر، توی اتوبوس، مطب دکتر یا هرجای نامتعارف دیگه‌ای واقعا عالیه. آدم‌هایی که خیلی اهل بازی‌های فکری نیستند و نسبت بهش سپر دفاعی دارن، معمولا مافیا بازی می‌کنن و خب این بازی به خاطر شباهت ماهیتش با مافیا، می‌تونه این آدم‌ها رو هم جذب کنه.

تازه یک نسخه چاپ‌کن بازی‌کن هم داره که می‌تونین از اینجا دانلود کنین.

چرا سوشی‌ها رو میریزی تو ماست‌ها؟

Sushi Go

همه سوشی دوست دارن. همه نه، ولی اکثر آدما سوشی دوست دارن. حالا اکثر آدما هم شاید نه، ولی خب یه اقلیتی هستن که دوست دارن! نه؟‌ اوکی… من سوشی دوست دارم. حالا شما هم اگه مثل منین حتما سوشی بار رفتین. ازین جاها که همه دور یه میز بزرگ می‌شینن و روی یک ریل وسط میز انواع و اقسام سوشی‌ها در حال حرکته. هرکی هر سوشی‌ای که دوست داشته باشه رو برمیداره و می‌خوره. هرچی خواستین می‌خورین و آخر موقع رفتن صاحب رستوران پوستتون رو می‌کنه. حالا بازی‌ای که راجع بهش صحبت می‌کنیم دقیقا شبیه سازی همچین چیزیه.

تو بازی سو‌شی گو هر بازیکن‌ای یک سری کارت تو دستش داره و تو هر نوبت بازی، و از کارت‌های دستش یک کارت رو انتخاب می‌کنه و به پشت جلوی خودش بازی می‌کنه. همه که کارتاشون رو انتخاب کردن همزمان کارت‌ها رو می‌شه و معلوم می‌شه که هر کسی چه سوشی رو برداشته. باقی کارت‌هایی که تو دستتون دارین رو میدین به نفر سمت چپیتون و از نفر سمت راستیتون کارت‌هاش رو می‌گیرین. درست مثل سوشی بار که انگار وسط میز شما در حرکته و هر کسی تو نوبتش می‌تونه یک کارت از روی ریل برداره و بقیه کارت‌ها رو باید بسپاره به نفر سمت چپ. باحال نیست؟

هدف چیه؟ کارت‌های مختلف امتیاز‌های مختلفی به شما می‌دن. مثلا اگه سه تا ساشیمی خورده باشین ۱۰ امتیاز می‌گیرین. یا مثلا دامپلینگ‌ها رو هرچی بیشتر بخورین امتیازش تصاعدی زیاد می‌شه. میتونین هم نیگری‌هاتون رو بزنین توی وازابی تا امتیازش سه برابر بشه. سر تعداد ماکی رول‌هایی که می‌خورین کل‌کل دارین و در آخر هم باید یادتون باشه که همیشه برای دسر هم جا نگه دارین. ای بابا… گشنمون شد.

بازی خیلی خوب، کوتاه و جذابیه. گول ظاهر گوگولی و بانمکش رو نخورین، خالی از استراتژی، بازی خراب کنی و لحظات استرس دار نیست. هر دست بازی حدود بیست دقیقه طول می‌کشه و یکی دیگه از خوبیاش اینه که همه همزمان بازی می‌کنن پس در هیچ لحظه‌ای کسی حوصلش سر نمی‌ره. طراحی بازی‌ هم که عالیه، آخه نگاه کنین واسابی رو…

هفت هزار یک، هفت هزار دو، هفت هزار… هشت هزار!

For Sale

خب دیگه، بازی‌های گوگولی بسه. می‌خوایم راجع به یک بازی دریده صحبت کنیم. بازی‌ای که اگه خیلی احساس می‌کنین تو انجام معاملات ملکی و خرید و فروش ارز و طلا مهارت دارین، شما رو به چالش دعوت می‌کنه. تو این بازی خیلی ساده که در دو مرحله انجام می‌شه، اول باید سعی کنین با کمترین قیمت با ارزش‌ترین خونه‌ها رو بخرین، و در مرحله بعدی خونه‌هایی رو که خریدین با بالاترین قیمت بفروشین. بهمین سادگی!

بازی دو دسته کارت داره، کارت‌های سبز رنگ و کارت‌های قرمز رنگ. به هر بازیکن یک مقدار مشخص (بسته به تعداد بازیکن‌ها) پول می‌دیم و مرحله اول بازی رو با کارت‌های سبز شروع می‌کنیم. کارت‌های سبز یه سری خونه‌ست که اعداد ۱ تا ۳۰ روشون نوشته‌شده، هرچی عدد خونه بالاتر باشه خونه‌ بهتریه. به تعداد بازیکن‌ها کارت رو می‌کنیم و حراج رو شروع می‌کنیم. نکته اینه که هر عددی که برای حراج پیشنهاد می‌دیم مربوط به بزرگترین کارتیه که رو شده. مثلا اگه کارت‌های رو شده اعداد ۶، ۱۷، ۱۸ و ۲۳ باشن، همه پولی که آدم‌ها برای شرکت در حراج میذارن جلوشون برای خریدن کارت ۲۳ هستش. یه نفر حراج رو شروع می‌کنه و به ترتیب یا باید رقم بیشتری رو برای بدست آوردن خونه بذاریم وسط، یا بیخیال شیم و کوچکترین عدد روی میز رو برداره (در این مثال یعنی عدد ۶). نفرات بعدی دوباره این کار رو ادامه می‌دن و هرکسی هم که پاس بده کوچکترین عدد موجود رو بر می‌داره (یعنی عدد ۱۷ رو). انقدر این کار رو ادامه می‌دیم تا همه پاس بدن و بالاخره کارت برسه به کسی که بیشترین رقم رو برای خرید خونه پیشنهاد داده. نکته جالب اینه که کسانی که پاس می‌دن، نصف پولی که وسط گذاشتن رو به بانک پرداخت می‌کنن ولی کسی که برنده حراج می‌شه و بزرگترین کارت رو برمی‌داره همه پولی که وسط گذاشته‌ رو می‌ده.

از اونجایی که پول جدیدی وارد بازی نمی‌شه و تا آخر بازی باید با همون پول اولیه طی کنین، میشه رقم حراج‌ها رو بالا و بالاتر برد و یهو زیر پای یکی رو خالی کرد. این باعث می‌شه که لایه‌های فکری بازی بسیار پیچیده و جالب بشه و ترتیب نشستن، نگاه آدم‌ها و دیالوگ‌های خبیثشون بازیکن‌ها رو به شک بندازه که نکنه داره بلف می‌زنه؟ واقعا اون کارت رو می‌خواد یا فقط می‌خواد من رو تلکه کنه؟ به ظاهر ساده‌ش نمیاد ولی بازی‌ کردنش خیلی پیچیدست!