معرفی بازی Chinatown

با وجود این همه بازی با اكشن فیگورهای غول آسا و تپه ای از توكن و اجزا، بازهم هر از گاهی پیش میاد كه یه بازی با ظاهر و قوانین ساده، انقدر ذهنتون رو به خودش مشغول كنه كه هروقت جعبشو توی قفسه ببینید به فكر فرو برید و از خودتون سوالهایی مثل این بپرسید: “من تا كجا حاضرم برای منافع خودم در یك اجتماع پیش برم؟!؟”

نیویورك دهه ٦٠ میلادی … موج تازه ای از مهاجرین چینی، با سخت كوشی و كار یدی، محله موسوم به محله چینیها را تبدیل می‌كنن به یكی از مراكز مهم تجاری و كاری. در چنین مركزی كه هرچیزی قابل مذاكره و معاوضس، كنار هم بودن یك اصل حساب میشه. اگر بخای فقط به خودت فكر كنی از گردونه كنار گذاشته میشی. برنده اونیه كه زودتر به این نتیجه برسه كه: سود من در گرو سود دیگرانه.

برد بازی محله چینی‌ها (Chinatown) به شش منطقه تقسیم میشه كه هركدوم از تعدادی مغازه خالی تشكیل میشن. بازی در شش راند برگزار میشه كه هركدوم نماینده یك سال میلادین: از ١٩٦٥ تا ١٩٧٠. خلاصه كاری كه هر بازیكن در هر سال انجام میده اینه كه اول یه سری مغازه خالی می‌گیره (مجانی) ، بعد یه سری  واحد صنفی می‌گیره (بازهم مجانی)، بعد هم هر كدوم از واحداش رو توی هر مغازه ایش كه خواست راه میندازه و در پایان سال هم سود مغازه هاش رو می‌گیره و تمام! یكم عجیبه؟ به نظر میاد همه قراره سود كنن؟ خب درسته، همینطوره، اِدامشو گوش كن پس، چون مساله اینجاست كه كی میتونه این وسط “بیشتر” سود كنه!!

نكته اول در بخش واحدهای صنفیه. در این بازی ١٢ تیپ واحد صنفی وجود داره. از چایخونه و گلفروشی گرفته تا خشكشویی و تولیدی! هركدوم از این كسب و كارها یك “ماكزیمم رشد” دارن كه با یه عدد از ٣ تا ٦ نشون داده میشه، كه معنیش اینه كه: چندتا از اون واحدهای صنفی باید كنار هم قرار بگیرند تاحداكثر درآمد اون واحد به دست بیاد. در واقع از یك واحد ناقص، خیلی پول تپلی در نمیاد. مثلا گلفروشی با ماكزیمم رشد ٤، در صورتیكه چهارتاش كنار هم باشه ٨٠ هزار چوق مایه میندازه، ولی یه گلفروشی تكی فقط ١٠ هزار تا، كه اصن رقمی نیست.

نكته دوم و مهمترین بخش محله چینیها، كه اونو تبدیل میكنه به یه بازی فراموش نشدنی، مذاكره است. به شكل جالبی همه چیز توی این بازی قابل مذاكره و تبادله: پول بده زمین بگیر، زمین بده مغازه با سرقفلی بگیر، پول بده هیچی نگیر اصلا! فقط قول بگیر كه فلان زمین رو به اون یكی نفروشه طرف! یه مغازه بده دوتا بگیر یه زمینم بعدا بهت میدم! وَ وَ وَ … مذاكرات در این بازی تموم نشدنی هستن. و نقطه عطف بازی هم همینجا شكل میگیره. چون توزیع منابع برای همه یكسانه، اما حرص و طمع برای اون “ماکزیمم رشد” باعث میشه  هركاری بكنی تا مغازه هاتو كنار هم علم كنی تا سود بیشتری بهت بده! خب چون بقیه هم همینو میخان قضیه میپیچه بهم. در واقع مجبوری برای رسیدن به اون ماكزیمم سوده، به دیگران امتیازای زیادی بدی که بتونی زمینهایی کنار هم بدست بیاری و مغازه‌هات رو توشون راه بندازی.

نكته سوم اینه كه در این بازی همه چیز رو و عیانه! در این اجتماع كوچیك، چیزی برای قایم كردن نداریم اصولا! و این خیلی عالیه، چون لازم نیست هیچ دروغ و دغلی سر هم كنیم: “اقاجان من میخام این عكاسخونه وامونده رو به ماكزیمم رشدش برسونم، فقط بگو چند؟ خلاص”. همه از برنامه و دارایی و مایملك هم در جریانن. پس میمونه اینكه چطور میتونی به دیگران سودهایی برسونی كه بعد در قبالش اونا هم به تو سود برسونن. و در اینجا بازی وارد مرحله روانشناسانه خودش میشه كه مدام از خودت میپرسی تا كجا؟ تا كجا حاضری دیگران رو برای منافعت تحت فشار بذاری؟ تا كجا ارزششو داره كه توی این اجتماع كوچیك، فقط به خودت فكر كنی؟… البته خیلی هم نباید توی بازی درگیر این سوالا بشی، چون دیر بجنبی اون سرقفلی رستورانی كه دنبالش بودی رو روی هوا زدن و بردن!

محله چینی‌ها در مورد خیلی چیزهاست. در مورد تصمیم گیری، پیش بینی، دو دوتا چارتا و کاسبی و … ولی هرچی بیشتر فكر میكنم بیشتر به این نتیجه میرسم كه محله چینیها بیش از هرچیزی در مورد اجتماعه. اجتماع كوچیك آدمهایی كه خواسته یا ناخواسته در كنارشونیم. و تنها راه پیشرفت، اینه كه هممون با هم و به سود هم پیش بریم. جدای از این حرفها، بازی بسیار سبكیه، و همه باهاش به راحتی ارتباط برقرار میكنن. و در نهایت اینكه یكی از مثبت ترین ویژگیهای این بازی، اینه كه هیچوقت (حتی با وجود این همه حس سودجویی در بازی) خشمگین و ناراحت بازی رو ترك نمی‌كنین. چون شما هم سود كردین، فقط اول نشدین!