مقدمه
امروز قراره راجع به بازیهای یک نفره حرف بزنم. منظورم بازیهایی که میشه یک نفره بازی بشه نیستا! بازیهایی که فقط برای یک نفر طراحی شده. بازیهایی که طراحان اون به این نتیجه رسیدن که تعدادی آدم هستن که میخوان در اوج تنهایی و خلوت خودشون از بازیهای رومیزی لذت ببرن. نه اینکه دوستی ندارن که باهاش بازی کنن، نه اینکه از همبازیهاشون خوششون نمیاد، نه اینکه بازیهایی که دوست دارن رو نمیتونن با دوستاشون بازی کنن، نه اینکه آدمهای دیگه رو دوست ندارن. چرا اتفاقا اطرافیان و دوستاشون رو خیلی دوست دارن. ولی خودشون رو بیشتر دوست دارن. خیلی هم دوست دارن. در این حد که در طول یک روز، زمانی رو برای اینکه با خودشون بگذرونن جدا کردن. با خودشون معاشرت میکنن، با خودشون فکر میکنن، با خودشون به کارهاشون میرسن، و خب بعد از این همه ماجرا به تفریح هم احتیاج دارن، پس با خودشون بازی رومیزی انجام میدن.
امروز راجع به سه بازی Friday، Onirim و Coffee Roaster صحبت میکنم، بازیهایی برای یک نفر.
کابوسهای بیپای… کابوسهای بی پایا… کابوسهای بی پایان…
Onirim
بعضی اوقات آدم کابوس میبینه. خب این که چیز عجیبی نیست. ولی خب بعضی اوقات آدم کابوسهای تکراری میبینیه. این یکم عجیبه ولی باز هم نه اونقدر. حالا بعضی اوقات هست که آدم هر شب یک کابوس رو میبینه. این دیگه واقعا عجیبه. البته عجیب هم نیستا، فقط نیاز به مراجعه سریع به پزشک داره. قضیه وقتی عجیب میشه که هر شب یک کابوس رو ببینی، و در شبهای متوالی ادامه همون کابوس قبلی رو ببینی. این دیگه خیلی…
خب. دارم راجع به چی حرف میزنم؟ آهان. بازی Onirim یکی از اون بازیهای تک نفره خیلی خاص و ویژهست. بازی خیلی سادهست. کارتهای رنگهای مختلفی رو با هم جور میکنین تا دربهای مختلفی رو باز کنین. بازی در عین سادگی و کوتاه بودن، چالش خوبی برای شما ایجاد میکنه. ولی خب چیزی که باعث میشه آدم دوست داشته باشه این بازی رو امتحان کنه چالش نیست. نکته باحال این بازی تم و موضوعیتشه. شما در متن یک کابوس که در یک هزارتوی تاریک و پیچیده اتفاق میفته گیر کردین. هدف اینه که دربها رو سریعتر پیدا کنین و از این کابوس فرار کنین. اگه در زمان کافی نتونین راه فرار رو پیدا کنین تا ابد تو این کابوس میمونین و دیگه هیچ راه فراری نخواهد بود. تا حالا فکر کردین تا ابد چقدر طولانیه؟ از بیکاری ممکنه انصراف بدین، کافه بزنین و مقاله بنویسین…
لطفا تنهام بذار، بو گندو!
Friday
برای یک بازی تکنفره، چه موضوعی بهتر از رابینسون کروزوئه؟ یک نفر که تنهایی در یک جزیره گیر کرده و باید با بلایای طبیعی و غیر طبیعی مقابله کنه تا زنده بمونه، تک و تنها. ولی موضوع جالب این نیست، موضوع جالب این بازی اینه که شما در نقش Friday بازی میکنین. میدونین که رابینسون تنها نبوده. شخصی از اهالی اون جزیره به اسم فرایدی که درسته که زندگیش رو به رابینسون بدهکاره، ولی خب دیگه بیشتر از این هم حوصله نداره و دوست داره تنها باشه. تشکر کرد دیگه. بسه.
تو این بازی شما در نقش این شخص محلی بازی میکنین و تنها هدفتون اینه که به رابینسون کمک کنین تا سریعتر بتونه فرار کنه و یجورایی بهتر بگم گورش رو گم کنه.
این بازی تو سبک بازیهایی Deck Building یا دسته سازییه. دسته کارت سازی. یعنی دسته کارتهایی هست که آدم ازش کارت میکشه، تو این بازیها این دسته رو خودتون درست میکنین. اوکی؟ توضیح دادنش خیلی سخته. ازین بازیهای موبایلی بازی کردین مثلا Hearthstone یا Clash Royale. یک دسته کارت اولش دارین و کمکم کارتهای بیشتری میخرین و به دسته کارتهاتون اضافه میکنین.
حالا… برگردیم سر بحث اصلی. این بازی تو سبک Deck Building ئه و جالبیش اینه که در طی بازی شما با موانع طبیعی و غیر طبیعی زیادی مواجه میشین و تلاش میکنین که با اونها مقابله کنین. اما این کارتها با کارتهای دیگه خیلی فرق دارن. بالا و پایین کارتها دو تا قسمت جدا از هم هستن و بالای کارتها اون بلای طبیعی رو نوشته، بعد از اینکه مشکل رو حل کردین کارت رو میچرخونین و به دسته کارتهای خودتون اضافه میکنین. از اون به بعد این کارت برای شما سود خواهد داشت و با استفاده ازش مشکلات و موانع بعدی رو حل میکنین.
یکی دیگه از نکات جذاب این بازی المان حماقت در شخصیت رابینسونه. بعله، میزان هوش و حواس رابینسون چیزیه که در طی بازی تغییر میکنه و هرچی پیرتر میشه، از کار افتادهتر میشه و مقابله با مشکلات براش سختتر میشه.
بازی خیلی باحالیه مخصوصا وقتی از جمعها خسته شدین و هم استعارا هم تحقیقا میخواین تنها باشین.
نگهداری، رُست و دم کردن یک فنجان قهوه خوب.
Coffee Roaster
خب اخیرا همه با قهوه، مخصوصا با قهوههای دمی، مخصوصا با کلمات کلیدی این رشته آشنا شدن. این باعث میشه موضوعیت این بازی برای خیلیها جذاب باشه. بازی یک نفرهای که درباره رُست کردن قهوه. منظورم رو میدونین دیگه، رُست کردن قهوه، همون چیزی که همتون اطلاعاتتون راجع بهش از من بیشتره. به خدا قبوله، من هیچی نمیدونم، قهوه ایلی هم خوبه!
بازی Coffee Roaster یه بازی خیلی هوشمندانه و تکنفرهست تو سبک بازیهای Bag Building. این سبک بازیها که خیلی شبیه به سبکیه که همین الان در پاراگرافهای قبلی راجع بهش حرف زدم (Deck Building)، شما یک سری ژتون رو درون یک کیسه میریزین و بعدا بصورت تصادفی این ژتونها رو از تو کیسه در میارین. خب با مدیریت کردن محتوای کیسه میتونین اتفاقاتی که براتون میوفته رو کنترل کنین.
در طی این بازی و در زمان کم باید دونههای قهوهی تازه چیدهشده رو درون کیسه بریزین و با استفاده از ابزارهای درست بتونین دونهها رو بیرون بیارین. اگه به مشکل نخورین و نخالههای قهوه دست و پاتون رو نبنده، در طی راندهای متوالی میتونین آروم آروم قهوه تازه و سبزتون رو تا First Crack رُست کنین و بعد از اون به رُست Crack دوم برسین. ولی اگه حواستون نباشه به سادگی دونههای قهوه میسوزه و به هیچ دردی نمیخوره.
بر خلاف اون چیزی که از توضیحات مبهم و سخیف من بنظر میرسه، بازی Coffee Roaster یک بازی فوقالعاده عمیق، جالب و آموزندهست. در طی این بازی شما واقعا با مراحل اصلی رُست کردن قهوه آشنا میشین و بلکه هم چهار تا چیز هم یاد میگیرین. بر خلاف خیلی بازیهای تک نفره (و حتی چند نفره سبک همکاری) هدف بردن یا باختن نیست. هدف بدست آوردن امتیاز بهتره و این باعث میشه که تا مدتها با خودتون کلکل داشته باشین که امتیاز بیشتری رو بگیرین. یا به خودتون قول بدین که ایندفعه دیگه تقلب نمیکنین. این بازی درجات سختی و واریاسیونهای زیادی هم داره که باعث میشه عمر مفید بازی تو قفسهتون خیلی بالا بره.
من بازی ONIRIM نسخه اندروید رو بازی کردم
از همین سایت باهاش آشنا شده بودم
بارها و بارها بازی کردم
خیلی لذت بخشه و مدام درگیرت میکنه
بهترین رکوردمم با 24 کارت بوده
سلام
من نسخه اندروید ONIRIM رو که از همین سایت باهاش آشنا شدم دانلود کردم و بارها و بارها بازی کردم
خیلی حس خوبی داره و همش دوس داری از این هزارتو بیایی بیرون
بهترین رکوردمم با 24 کارت بوده
ممنونم از معرفی این بازی زیبا
آخ گفتی! تقلب نکردن تو بازی های تک نفره خیلی سخته.
تا حالا فکر کردین تا ابد چقدر طولانیه؟ از بیکاری ممکنه انصراف بدین، کافه بزنین و مقاله بنویسین…
یعنی خرابتم امیر D;