رومیز لوگو
0

هیچ محصولی در سبد خرید نیست.

اوه .. مای .. گاد!

این روزها شنیدن درباره‌ی «چیز»های عجیب و غریب برامون عادی شده؛ حالا هرچی می‌خواد باشه. الان اگه بگن یه چسب زخم درست شده که مریضی‌تون رو تشخیص می‌ده و نسخه‌تون رو پیامک می‌کنه، راحت باور می‌کنیم (مگه عجیبه؟). یا اگه بشنویم که یه نفر توی هند ۴۰ سال پاهای خودش رو توی زمین «کاشته» که مثل درخت زندگی کنه، به‌جای این‌که مثل فرنگ‌رفته‌ها یه «واو»غلیظ بگیم، فقط می‌گیم: «یارو عجب دیوونه‌ای بوده» (البته به احتمال زیاد با الفاظی رکیک‌تر که الان گفتنش مقدور نیست).

پس اگه بخوام شما رو به گفتن «اوه مای گاد!» وادار کنم کار خیلی سختی در پیش دارم، مخصوصاً که قراره موضوع از بازی‌های رومیزی خارج نشه.حالا اینا رو بخونین، شاید شما هم مثل من کمی تا قسمتی متعجب‌زده شدید:

 

ماراتن شمال آفریقا

روی جعبه‌ی تمام بازی‌ها مدت زمان بازی رو نوشته. اگه بازی یه‌کم پیچیده باشه، معمولاً مدتی که نوشته می‌شه خیلی درست از آب درنمیاد و بازی خیلی بیشتر از اون طول می‌کشه؛ مخصوصاً دفعه‌ی اول، که باید دائماً بریم سراغ دفترچه تا قوانین رو مرور کنیم.

حالا یه بازی هست به اسم The Campaign for North Africa (یا عملیات شمال آفریقا)، محصول سال ۱۹۷۸ ، که مدت زمانش ۶۰۰۰۰ دقیقه ثبت شده و به روایتی، بازی کردنش حدود ۶۳ روز طول می‌کشه! البته توی این مدت، یه میز (یا فرش) بزرگ هم باید اشغال بمونه چون صفحه‌ی بازی ۳ متر درازا داره. ما که برای یه بازی ۲ ساعته نمی‌تونیم ۴ تا بازیکن پایه پیدا کنیم و همه می‌گن گرفتاریم، اما جدا از پیدا کردن ۸ تا ۱۰ تا بازیکن پایه برای این بازی، سیر کردن اون‌ها توی این دو ماه هم خودش مسئله‌ی بزرگیه (حداقل ۶۰۰ استکان چایی یا نسکافه، ۲۰۰ بسته چیپس و …).

 

معمولاً بعد از باز کردن جعبه‌ی بازی، بیشترین لذتِ قبل از بازی به پانچ کردن اجزاء بازی اختصاص داره. اما توی «عملیات شمال آفریقا» که بیشتر از ۱۸۰۰ تا جزء داره، این کار بیشتر شبیه کار کردن توی یه کارگاه تولیدی می‌مونه. در ضمن، قوانین بازی هم توی یه کتاب ۳ جلدی چاپ شده که مسلماً باید قبل از بازی خونده بشه. خیلی از علاقه‌مندان بازی‌های رومیزی، این بازی رو خریدن اما تعداد کسانی که اون رو تا آخر بازی کردن خیلی کمه.

 

بازی بزرگان

خریدن یه بازی درست و حسابی مثل Scythe که حدود ۵۰۰ هزار تومن قیمت داره برای خیلی از ماها تبدیل می‌شه به یه پروژه‌ی بلند-مدت اقتصادی که توی بودجه‌بندی امسال و احیاناً سال بعد جا نمی‌گیره. اما بعضی‌ها هم هستند که نمی‌دونن با پولشون چی‌کار کنن. متأسفانه تا جایی که من دیدم، علاقه‌ی این افراد به بازی‌های رومیزی از حد مونوپولی فراتر نرفته. مثلاً این نمونه‌ها رو ببینین:

 

بازی مونوپولی ساخت سیدنی موبِل از جنس طلای ۱۸ عیار به‌ارزش ۲ میلیون دلار. توی این بازی، ۱۶۵ قطعه یاقوت سرخ و کبود و ۴۲ قطعه الماس تمام-تراش به کار رفته. یک جفت تاسِ بازی خودش به‌تنهایی ۱۰ هزار دلار قیمتشه (معادل یک جفت پراید!).

 

این هم از تخته‌نرد مُرصع که توش ۶۱۰۸۲ قطعه الماس سیاه، سفید و زرد (مجموعاً بیشتر از ۲۰۷۰ قیراط)، ۶ کیلو و ۷۷۰ گرم طلای زرد، ۱۵۰ گرم نقره و بیشتر از ۱۰۰۰۰ ساعت زحمت به کار رفته. قیمتش هم ۵ میلیون دلاره (اگه مشتری هستین، می‌تونم تا حدود ۴۰-۵۰ دلار هم از فروشنده‌ش تخفیف بگیرم. لطفاً فقط مشتری‌های واقعی تماس بگیرن – الکی، مثلاً من تو کار خرید و فروش این‌ها هستم).

اما جایزه‌ی نهایی می‌رسه به شطرنج ۸,۹ میلیون دلاری که از طلای زرد و پلاتینیوم درست شده و توش انواع الماس، یاقوت، زمرد و مرواریدهای سیاه و سفید به کار رفته. مهره‌ی شاه به‌تنهایی بیشتر از ۱۶۵ گرم طلای ۱۸ عیار داره و ۱۰۰ هزار دلار می‌ارزه.

عکس‌ها و اطلاعات بیشتر درباره‌ی این سه‌تا بازیِ گرون‌قیمت رو می‌تونین این‌جا ببینین.

 

بدآموزی در حد …

درباره‌ی آموزنده و مفید بودن بازی‌های رومیزی خیلی جاها مقاله نوشتن و سخنرانی‌ها کردن. اما بعضی از بازی‌ها توی بدآموزی از سریال‌های ترکیه‌ای (و بعضی از سریال‌های خودمون) جلو افتادن. مثلاً یه بازی هست به اسم Capital Punishment (به معنی اشد مجازات) محصول سال ۱۹۸۱ که توی اون برای برنده شدن ۲ تا راه دارید: یا باید چند نفر رو به صف تیرباران و صندلی الکتریکی برسونین که اعدام بشن، یا باید در نقش «لیبرال» عمل کنین و همون مجرم‌ها رو با تلاش خودتون آزاد کنین تا به جامعه برگردن و تمام ۱۵ شهروند بی‌گناه موجود رو بکُشن، بدون این‌که دستگیر بشن – واقعاً خسته نباشید. البته برای این‌که بازیکن‌ها از کشتار بی‌گناه‌ها دچار عذاب وجدان نشن، توی دفترچه‌ش اعلام کردن که «قربانی‌های بی‌گناه به بهشت می‌رن!»، پس نگران نباشین.

 

 

اگه با آزاد کردن جنایتکارها و کشتن مردم بی‌گناه دلتون خنک نمی‌شه، می‌تونین قاچاق مواد مخدر رو هم بهش اضافه کنین تا سرگرمی‌تون کامل بشه. بازی Beat the Border محصول سال ۱۹۷۱ بهتون کمک می‌کنه که مهارت خودتون رو توی رد کردن چندین کیلو ماده‌ی مخدر از مرزهای آمریکا پرورش بدین.البته باید توی توزیعِ اون‌ مواد توی شهرهای مختلف هم مهارت پیدا کنین، تا بتونین پول لازم برای برنده شدن رو از این راه شریف به دست بیارین. توی شرح‌هایی که بعدتر درباره‌ی این بازی نوشتند، برای این‌که خیلی بد نشه، گفتند که توی این بازی یه چیز فرضی به اسم «کیلو» خرید و فروش می‌شه – ما هم که باور کردیم و دیگه دنبال تحقیق نرفتیم.

 

 

صفر تا صد: ‌۲۱ ثانیه

تا حالا مونوپولی رو توی کم‌تر از ۱ ساعت تموم کردین؟ نیم ساعت چطور؟ من که تا حالا چنین تجربه‌ای نداشتم. می‌دونستین که می‌شه یه بازی مونوپولی دو نفره رو توی ۲۱ ثانیه تموم کرد؟ شوخی نمی‌کنم … (اصلاً مگه من هم‌قد شمام که باهاتون شوخی داشته باشم؟) مدرک ویدیویی این واقعه رو می‌تونین این‌جا ببینین، در ضمن توی همون صفحه، شرح نوبت ‌به نوبت این بازی نوشته شده. خلاصه این‌که این بازی با ۹ بار تاس ریختن توی ۴ نوبت (هر بازیکن ۲ نوبت)تموم می‌شه.

 

 

حالا که حرف از مونوپولی شد، بد نیست این چند تا موضوع جالب رو هم بهتون بگم:

– طولانی‌ترین بازی مونوپولی که تاحالا انجام شده ۷۰ روز متوالی طول کشیده.

– سال ۱۹۶۱ یه ماراتُن مونوپولی توی دانشگاه پیتزبورگ برگزار شد که ۱۶۱ ساعت طول کشید. وسطای بازی، پول‌های بانک تموم شد و بازیکن‌ها از شرکت پارکر برادِرز (تولیدکننده‌ی مونوپولی که الان بخشی از شرکت هازبرو شده) کمک خواستن. اون‌ها هم بلافاصله مقداری پول با هواپیما به پیتزبورگ فرستادن و از اون‌جا با خودرو ضدگلوله (مخصوص حمل پول) به محل بازی رسوندن!

– راستی یه‌دست مونوپولی چند دلار پول داره؟ درست ۲۰۵۸۰ دلار. نکته‌ی جالبش اینه که جایزه‌ی نقدیِ قهرمان جهانی مونوپولی هم درست ۲۰۵۸۰ دلاره!

– اسکناس‌هایی که هر سال برای تولید مونوپولی چاپ می‌شه حدود ۳۰ برابرِ اسکناس‌های دلار واقعیه که توی آمریکا چاپ می‌شه.

ثبت دیدگاه

خوشحال می‌شوم که دیدگاه شما را در مورد مقاله‌ی ارائه شده بدانم.

ممنون می‌شوم در نگارش دیدگاه خود این نکته‌ها را در نظر بگیرید:

  • دیدگاه‌های توهین‌آمیز و ناشایست تایید نمی‌شوند.
  • دیدگاه‌های بی‌ارتباط به محتوای مقاله تایید نمی‌شوند.
  • لطفا از بخش دیدگاه برای مطرح کردن سوال‌های خود استفاده نکنید (به جای آن از دیسکورد رومیز استفاده کنید).

  1. اشکان کیافرد گفته؛
    00:17 1396/12/02

    سلام
    ممنون از زحمات شما
    فقط در مورد عملیات برای آفریقا,باید روزی 16 ساعت بازی کنن تا 63 روز طول بکشه که هیکشی نمیتونه روزی 16 ساعت رو تحمل کنه.
    فوقش 5 ساعت میتونن که اونجوری بیش از 200 روز طول میکشه.
    این بردگیمه چنده؟سازنده هاش موقع ساختنش داشتن به چی فک میکردن؟
    در ضمن همشون خیلی تعجب آور بودن.
    مخصوصا اولی و مونوپلی تو 21 ثانیه.مگه میشه 21 ثانیه آخه؟ما 2 ساعت بازی میکنیم هنو تموم نمیشه.

    • شهاب صقری گفته؛
      00:51 1396/12/02

      طراح اون بازی، یه آدم سالم (از نظر عقلی!) به اسم ریچارد برگ بود که به‌جز این، حداقل ۱۰۰ تا بازی جنگی دیگه هم درست کرده که خیلی‌هاشون جایزه گرفتن. هدفش هم احتمالاً به‌جا گذاشتن رکوردیه که به این زودی‌ها شکسته نشه. تعداد آدم‌هایی که این بازی رو کامل بازی کرده باشن خیلی کمه اما خیلی‌ها اون رو برای گذاشتن توی آرشیو بازی‌هاشون خریداری کردن،به‌طوری که احتمال تمدید انتشارش هم زیاده.
      اون مونوپولی ۲۱ ثانیه‌ای هم فقط از نظر تئوری ممکنه، چون درست دراومدن تمام این احتمال‌ها شانس خیلی خیلی کمی داره.

      • اشکان کیافرد گفته؛
        13:55 1396/12/02

        اونایی که تموم کردن از روی علاقه بوده یا مثلا یه شوی تلویزیونی بهشون پول میداده؟

        • شهاب صقری گفته؛
          15:03 1396/12/02

          در واقع تا جایی که من تحقیق کردم، هیچ ثبت رسمی از بازی کامل انجام‌شده وجود نداره و فقط در حد ادعاست. بیشتر کسانی که توی مصاحبه‌ها شرکت کردن گفتن که توی چند روز متوالی، چند نوبت (تِرن) بازی کردن و خیلی هم لذت بردن.

  2. مزدک گفته؛
    11:50 1399/02/15

    سلام، وقتتون بخیر. ببخشید توضیحاتی که درباره ی بازی “عملیات شمال آفریقا” دادین، بیشتر در ارتباط با مشخصات شگفت انگیزش بوده. اگه براتون مقدور هست یه مقدار درباره خود بازی، قوانین و فضاش هم توضیحات مختصری بدین؛ و اینکه آیا امکان تهیه ش در ایران وجود داره یا نه. یعنی غیر از خرید مستقیم از سایتهای خارجی، از طریق واردکننده ها و فروشگاه های داخلی هم میشه تهیه ش کرد؟ سپاس از توجه شما.

لینک کوتاه