رومیز لوگو
0

هیچ محصولی در سبد خرید نیست.

کَرْگَرْدَنِ قصه ما

مقدمه

یک سری از بازی‌ها هستن که وقتی از دور می‌بینیمشون، به نظر خیلی مسخره و بی‌مزه میان. بعد که نزدیکتر می‌شیم، واقعیت خودشون رو نشون می‌دن و می‌فهمیم که نه… واقعا لوس و الکی‌ هستن. ولی نمی‌دونم چرا باز هم بازیشون می‌کنیم. آخه موقعیت‌های الکی که نیازمند بازی‌های پوچ و لوس هستن خیلی زیاد پیش میاد. تنها وقتی که از سر اجبار و رعایت ادب، بشینین پیش دوستاتون و یک ساعتی رو به این بازی‌ها تلف کنید، می‌بینین که همچین بد هم نمی‌گذره. درسته که به زبون نمیارین و پیش هیچکس، مخصوصا خودتون متقاعد نمی‌شین که بازی جذابی بوده، ولی هم من هم خودتون خوب می‌دونیم که خاطراتی که در طی این بازی‌های بی‌ سر و ته ساخته می‌شه، به مراتب متنوع‌تر و به‌یاد‌موندنی‌تر از خاطراتیه که بعد از بازی کردن فُلان بازی سوپر-استراتژیک که ده سال پیش به مدت نُه سال بازی کردین.

بازی‌ای که امروز راجع بهش صحبت می‌کنم، از این بازی‌های مهارتی لوس، بی‌مزه و بچه‌گانه‌ست، که هر وقت پایه بودین می‌تونیم یه دست بازی کنیم. سال ۲۰۱۱ بازی Rhino Hero که یک بازی کارتی خیلی کوچولوئه به بازار اومد و بعد از گذشت شش سال، بخاطر موفقیت و محبوبیت زیادی که پیدا کرد، نشان و اسلحه‌ش رو به بازی Rhino Hero: Super Battles تحویل داد. امروز قراره راجع به این بازی صحبت کنیم.

[cafeboard]

 

کَرْ-گَرْدَنْ!

یکی از معروف‌ترین بازی‌هایی که یحتمل همه بازی کردن، بازی مهارتی جنگا (Jenga) است. می‌دونین کدوم رو می‌گم؟ همون که یه سری قطعه چوبی رو می‌چینیم روی هم تا یک برج ساخته بشه و به نوبت یکی از چوب‌ها رو می‌کشیم بیرون. شاید باورتون نشه ولی من اسم «برج هیجان» رو هم در موردش شنیدم! اگه واقعا بازی جنگا رو نمی‌شناسین، دو تا کار بکنین. یکی اینکه به کیفیت کودکی که گذروندین کمی شک کنین، بعد هم نگاهی به قسمت سوم برنامه رومیز شو در آپارات بندازین تا هم با بازی آشنا بشین، هم روش‌های متنوع‌تری برای بازی کردن یاد بگیرین.

آره، کاور بازی به نظر خیلی بچگانه میاد

 

بازی Rhino Hero هم از همین دست بازی‌هاست. تو این بازی هر بازیکن در نقش یکی از چهار قهرمان فوق-گوگولی بازی می‌کنن که هدفشون، خدا می‌دونه چرا، رسیدن به قله ساختمونیه که در حال ساخته‌‌شدنه. در این بازی دو دسته کارت هست، کارت‌های سقف و کارت‌های دیوار. هر بازیکن در نوبتش باید یکی از سه کارت سقفی که رو شده رو انتخاب کنه و به ساختمان اضافه کنه. سختی ماجرا اینه که روی هر کارت نوشته شده که برای اضافه کردنش به ساختمان، چه دیوارهایی باید زیرش گذاشته بشه. ترکیب دیوارهای کوتاه و بلند بازی و سقف‌هایی که دیکته می‌کنن که کدام دیوار رو کی باید اضافه کرد، باعث می‌شه کوچکترین دستی که به سازه می‌زنید لرزش هیجانی‌ای به کل ساختمان و همه بیننده‌ها بندازه.

قطعات بازی رو شبیه به بازی جنگا روی هم میچینیم.

 

در نسخه قبلی بازی فقط یک مدل سقف و یک مدل دیوار وجود داشت و ساختمانی که می‌ساختین، به تعبیری تک‌بعدی‌ می‌شد. ولی در نسخه جدید به خاطر وسعت صفحات شروع بازی و تنوع سقف‌ها و قامت دیوارها، ساختمانی عظیم‌تر، پیچیده‌تر، زیبا‌تر و ظریف‌تر ساخته می‌شه.

 

اُرْدَکْ تَکْ تَکْ، تَکْ تَکْ اُرْدَکْ، اُرْدَکْ تَکْ تَکْ، تَکْ اُرْدَکْ!

یکی دیگه از تفاوت‌های اساسی که در نسخه جدید بازی Rhino Hero دیده می‌شه، سیستم برد و باخت بازیه. در نسخه قبلی، هدف بازی فقط و فقط این بود که ساختمانی که ساخته می‌شه ریخته نشه. برای جذاب کردن بازی هم مکانیسمی مشابه با بازی Uno یا همون هفت خبیث/کثیف خودمون رو داشت. یعنی روی کارت‌های سقف علامت‌هایی وجود داشت که می‌گفت «یک نوبت دیگه بازی کن» یا «جهت بازی عوض می‌شه» یا «نوبت نفر بعدی می‌پره». این موضوع اونقدرها هم جالب نبود و تمرکز هر کسی که بازی می‌کرد روی این بود که چطوری کارت‌ها رو روی هم بچینن که تو نوبت خودشون نریزه و ادامه دادنش هم برای بقیه سخت باشه.

اما در نسخه جدید بازی، Rhino Hero: Super Battles هر بازیکن یک قهرمان داره. یک کرگدن، یک زرافه، یک پنگوئن و یک فیل. تو گویی هر کدام از این قهرمان‌های گوگولی یک ابر قهرمان هستن و قراره با میمون‌های بد جنس مقابله کنن و … از این داستان‌ها دیگه. چیزی که نسبت به نسخه قبلی تا حدی بازی رو جذاب‌تر می‌کنه اینه که بعد از قرار دادن موفق یک کارت سقف جدید، هر بازیکن یکبار تاس می‌ریزه تا ببینه چند طبقه به بالا یا پایین حرکت می‌کنه.

اگه در طبقه مقصدش قهرمان دیگه‌ای وجود داشته باشه، دعواشون می‌شه و باید تاس بریزن.

برنده این رقابت چالش برانگیز و پر هیجان تاسی، یک طبقه به پایین پرتاب می‌شه. در هر لحظه‌ای از بازی اگه نسبت به بقیه قهرمان‌ها بالاتر باشین، ژتون «قهرمان قهرمانان» رو می‌گیرین و اینه که می‌تونه باعث برد بازی بشه. لحظه‌ای که ساختمان شروع به فروپاشی کنه و همه زحمات نیم‌ساعت اخیرتون به باد فنا بره، کسی برنده بازیه که اون ژتون فخیم رو در دست داشته باشه.

ساختمان هیجان انگیزی که در بازی ساخته می‌شه.

 

پی‌نوشت

ببینین، من هم یک چیزی رو می‌دونم. شاید خیلی موضوعات دیگه‌ای برای مقاله نوشتن وجود داشته باشه. بازی‌های خفن‌تر، اخبار داغ، رویداد‌های عجیب و خیلی چیزهای دیگه. ولی حقیقتا یکی از پر هیجان‌ترین بازی‌هاییه که به قفسه‌مون اضافه شده و به این زودی‌ها هم فکر نمی‌کنم ازش خسته بشیم. چه اشکالی داره؟ بچه دماغو لوس و بی‌مزه درونم فعال شده. به شما هم پیشنهاد می‌کنم.

امیر آئین
امیر آئین

سی سال اول با افتخار به بازی گذشت. حالا یا بازی کردن پای کامپیوتر، یا پای پلی‌استیشن، یا تو گیم‌نت، یا پشت میز بازی. برنامه سی سال دوم اینه که کمی بیشتر تو این سرگرمی فرو برم. ولی این رو یادتون باشه، اگه من فرو برم، تنها نمی‌رم، همتون رو با خودم می‌برم. انقدر پر حرفی می‌کنم، انقدر در ویدئو‌ها دلقک بازی در میارم، انقدر پشت میکروفون‌ها سر و صدا راه می‌اندازم، تا بالاخره تسلیم بشین و مثل من و دوستام، بشینین پای میز بازی.

ثبت دیدگاه

خوشحال می‌شوم که دیدگاه شما را در مورد مقاله‌ی ارائه شده بدانم.

ممنون می‌شوم در نگارش دیدگاه خود این نکته‌ها را در نظر بگیرید:

  • دیدگاه‌های توهین‌آمیز و ناشایست تایید نمی‌شوند.
  • دیدگاه‌های بی‌ارتباط به محتوای مقاله تایید نمی‌شوند.
  • لطفا از بخش دیدگاه برای مطرح کردن سوال‌های خود استفاده نکنید (به جای آن از دیسکورد رومیز استفاده کنید).

  1. رضا گفته؛
    09:06 1397/01/29

    اتفاقا به نظرم اصلا اشکالی نداره. سایت که فقط برای بچه باحال ها نیست. ما دماغوها هم دل داریم.

لینک کوتاه