ساعت گيج زمان در شب عمر

مقدمه

لحظاتی هست که وسط اینهمه بازی‌های پر پیچ و خم، با قوانین هوشمندانه و پیچیده، با مهره‌های پر جزییات و کیفیت بالا، آدم چشمش می‌خوره به یه بازی کوچولو موچولو که به آرومی یه گوشه نشسته و داره دلبری می‌کنه. آدم که نمی‌تونه هر روز چلو ماهیچه و مرصع پلو و ژیگو بخوره. این‌ غذاها اتفاقات هیجان انگیزی هستن که هر از چندگاهی میوفتن. یک بازه زمانی وجود داره بین این «خوراک گردن» تا «لم چاپس» بعدی که معمولا با ماکارونی و کباب تابه‌ای و استامبولی پلو پر میشه. همین فرمون رو ادامه بدیم، میبینیم بین این «قرمه‌سبزی» تا «کلم‌پلو» بعدی هم فواصلی هست که با حلوا و سیب و بادوم زمینی پر می‌شه.

امروز می‌خوام راجع به بازی‌ای صحبت کنم که مثل یک شیرینی قدیمی خوشمزه، همیشه می‌تونه روی میز باشه و هر از چندگاهی توجهتون رو جلب کنه که مزه‌مزه‌ش کنین. امروز قراره راجع به یه باقلوا صحبت کنم، یه مسقطی، یه راحت‌الحلقوم.

Timeline: بررسی بصری گذر زمان بصورت خطی

فردریک هنری عزیز، بازی‌ای درست کرده به نام Timeline. بازی خیلی ساده‌ای که می‌شه تو ۳۰ ثانیه یادش داد و تو ۲۰ دقیقه بازیش کرد. بازی‌ای که فقط یک مشت کارت داره که روی هر کدام فقط یک عبارت نوشته شده. بازی خیلی ساده‌ اطلاعات عمومی و آموزنده! بعله در این بازی آدم تاریخ یاد می‌گیره. خیلی هم بهتر از اونی که در مدارس یاد می‌گرفتیم. دقت بفرمایید سوءتفاهم نشه، تو این بازی آدم تاریخ یاد می‌گیره.

یک طرف کارت‌های این بازی اسم یک اتفاق تاریخی مثل «سمفونی نهم بتهوون» رو نوشته و طرف دیگه این کارت تاریخ میلادی این اتفاق رو. کارت‌ها رو از طرف بدون تاریخشون بر می‌زنیم و یک دسته کارت درست می‌کنیم. هر بازیکن تعدادی کارت برمی‌داره و میچینه جلوی خودش. یک کارت هم از روی دسته میذاریم وسط میز که نمودار زمانمون رو شروع کنه. خب حالا من شروع می‌کنم و باید یکی از کارت‌هام رو انتخاب کنم و در جای درست در تایم‌لاین قرار بدم. اوایل بازی خیلی ساده‌ست و فقط باید تشخیص بدیم که «اهلی‌سازی گاوها» قبل‌تر از اختراع ماشین ریش‌تراش برقی اتفاق افتاده. ولی همینطور که پیش می‌ریم بازه‌های زمانی که باید از بینشون انتخاب کنیم کوچک‌تر و تموم کردن بازی سخت‌تر می‌شه. البته که هدف بازی اینه که کارت‌های دستمون رو تموم کنیم.

به همین سادگی. دیگه واقعا خیلی حرفی نمی‌مونه. شاید بنظرتون بازی جذابی نیاد، شاید اصلا اون چیزی که فکر می‌کردین نبود، شاید اصلا گوشفیل دوست ندارین. ولی موضوع اینه، این بازی هیجان، کلکل و لحظاتی داره که در هیچ بازی دیگه‌ای پیدا نمی‌شه. آره درسته که هر دفعه فقط ۲۰ دقیقه بهمون حال می‌ده و میره تا یک‌ماه بعد که دوباره هوس کنیم یکم به همدیگه بخندیم، ولی ارزش اون ۲۰ دقیقه رو وقتی متوجه می‌شین که دارین با افتخار به سادگی بازی غر می‌زنین و «پیدایش نارنگی» رو می‌ذارین بین «پیدایش زنبور» و «شروع دامداری». چهره قفل‌شده به تاریخ ۱۸۴۶ که نمی‌دونین چه ربطی می‌تونه به نارنگی داشته باشه و اینکه کاش حداقل کمتر غر می‌زدین. این‌ها لحظاتیه که تا مدت‌ها بعد هم به همراهتون میاد و در هر جمع دوستانه و خانوادگی‌ای برای همه تعریف می‌شه. اصلا نارنگی می‌شه اسم مستعارتون و با اینکه چندین جلد کتاب راجع به انواع قلمه نارنگی و آفت‌های این میوه می‌نویسین، همه شما رو به عنوان کسی که حتی نمی‌دونه نارنگی کی بوجود آمده می‌شناسن.

پیشنهاد

الان که همه یک دوربین صورتی پولاروید دارن و از همه دورهمی‌های مشابه‌شون سلفی‌های بی‌کیفیت می‌گیرن، می‌شه این بازی رو به سادگی برای خودتون بسازین. چطوری؟ آلبوم عکستون رو بیارین، احتمال خوبی داره که پشت عکس‌ها تاریخ داشته باشه، پس می‌تونین عکس‌ها رو بر بزنین و به هرکسی چند تا عکس بدین و تایم‌لاین بازی کنین. این می‌تونه در هر قالبی اتفاق بیوفته. مثلا زوج جوانی می‌تونن تاریخ‌های مهم رابطه‌شون رو با عکس‌هایی که گرفتن بسازن و این بازی رو انجام بدن. این بازی به سادگی می‌تونه احتمال طلاق رو چند برابر کنه. چرا که «اینکه یادت نمیاد فراموشی نیست. وقتی سایز کفش بکن‌باوئر رو می‌دونی ولی نمی‌دونی اولین باری که بهم گفتی دوسم داری کی بوده. اهمیتش رو از دست داده.» های زیادی هست که می‌تونه با این بازی‌ از زیر خاکستر بیرون کشیده بشه.